Zondag 3 juni: terug naar huis

Na een onrustige nacht loopt de wekker deze ochtend weer heel vroeg af. Het vliegtuig vertrekt om kwart voor 8 's ochtends, en het plan is om 6 uur uit het hotel te vertrekken. Het vliegveld is slechts 15 minuten rijden, en het zal vast nog niet druk zijn op de weg op dat tijdstip, vooral niet op een zondag.

De koffers staan al klaar, zelfs met alle aankopen blijven we netjes binnen het toegestane gewicht. Wel hebben we een extra tas handbagage met souvenirs, vooral de keramieken pot willen we heelhuids meenemen. Het is wel even een risico, omdat Turkish Airlines niet echt heel duidelijke richtlijnen heeft voor de handbagage wat betreft aantal, wel het gewicht is aan limieten gebonden. Naast 1 stuk handbagage mag je namelijk nog een kleine handtas, een jas en een fotocamera meenemen. Dat alles heb ik zelf in 1 tas zitten, maar mijn foto-uitrusting is natuurlijk wel behoorlijk groot, en dus de tas ook. We zullen zien of het gaat lukken...

Na de badkamerrituelen hoeven we enkel nog de toilettassen in de koffers te steken, en dan kunnen we op pad. Bij de receptie van het hotel schrikken 2 mannen wakker van ons, met een verfomfaaid hoofd nemen ze onze kamersleutel in ontvangst en laden ze de koffers in de auto. Het is nog geen 6 uur als we wegrijden.

De route naar het vliegveld voert ons door een stille en haast verlaten stad, het doet wel wat spookachtig aan. Bij het vliegveld moeten we een kaartje nemen om het terrein op te mogen rijden, dat doen we toch maar want we zien de autoverhuurbedrijven aan de andere kant van de poortjes liggen. Bij de Hertz balie is niemand aanwezig, er hangt een briefje op dat je een telefoonnummer moet bellen. Gelukkig loopt er iemand rond van een Budget, en die wil voor ons wel even bellen. We moeten dan 10 minuten wachten, maar zien dan iemand op een drafje komen aanlopen.

Als hij ons kaartje ziet dat we moesten trekken bij de toegangsbomen van de luchthaven stapt hij in de auto en scheurt weg, dat had blijkbaar anders gemoeten. Hij moet het kaartje even afwikkelen, en komt dan weer de hoek om scheuren. Daarna wordt de auto geïnspecteerd en goed bevonden. We krijgen een bonnetje en daarmee zijn we klaar. Daar staan we dan met onze koffers, op de parkeerplaats. Volgens de medewerker is het maar 200m lopen naar de ingang van de vertrekhal, hij wijst ons het gebouw aan, en er rijden dus geen bussen. Ook bagagekarretjes zijn er nergens te vinden. Tja, er zit niets anders op om te lopen. Die 200m zijn wel Turkse meters volgens mij, want we lopen er toch wel meer dan 5 minuten op. De ingang van de vertrekhal zit namelijk een heel stuk verder dan waar de medewerker ons vertelde. Het is dat we graag naar huis willen.

Ook in Antalya moeten we met onze bagage eerst door een veiligheidscontrole, daarna kunnen we inchecken. Dat hebben we weliswaar online al gedaan, maar we konden in het hotel geen instapkaarten afdrukken. Helaas is het niet mogelijk om de plaatsen in de vliegtuigen te veranderen, ze zitten helemaal vol. Dat is jammer, een plek bij de nooduitgang was wel heel lekker geweest.

Na de incheck lopen we naar de gate, en daar moeten we nog een keer met onze handbagage door de veiligheidscontrole. Het is druk op de luchthaven. Zoals gebruikelijk moeten we de vloeistoffen uit de handbagage halen, en ook de iPads en de laptop moeten eruit. Ook moeten de schoenen uit, en de riemen af. Daar ben je wel even mee bezig, om alles in de bakken te deponeren. Als Peter door het poortje gaat komen er 3 Turkse heren aanlopen die proberen om tussen Peter en mij het poortje door te lopen, en ze gooien hun spullen voor mij op de loopband. Daar ben ik echter absoluut niet van gediend. Iedereen moet wachten, ze moeten maar geduld hebben. Ik wil geen spullen van anderen tussen onze spullen, dat geeft me geen veilig gevoel. Ik voel me toch altijd al zo kwetsbaar als ik alles moet openmaken en de dure spullen open en bloot op zo'n band liggen. Ik dirigeer ze dan ook terug en maak met mijn vlammende ogen duidelijk dat ze met mij niet kunnen sollen.

Na de controle fatsoeneren we onszelf en de handbagage weer en dan nemen we plaats bij de gate. Het is inmiddels al 7 uur geweest, we zijn mooi op tijd. Veel vroeger was niet nodig geweest. Eigenlijk moet je voor intercontinentale vluchten 2 uur voor vertrek aanwezig zijn, we hebben dus wel een klein risico genomen vandaag.

Al snel daarna begint het boarden, dat verloopt vlot. Het vliegtuig is niet vol, in tegenstelling tot de berichten van de grondstewardess. We hebben echter prima plaatsen, we zitten bijna vooraan in de economy, en dat blijkt een soort economy-plus te zijn, net als we gewend zijn bij United Airlines. Deze stoelen hebben veel meer beenruimte dan de achterste rijen. Heerlijk! Het is dus niet nodig om bij de nooduitgang te zitten. Dat schept meteen hoop voor de tweede en langste vlucht vandaag, want daar zitten we ook ver vooraan. Misschien hebben we daar ook geluk!



Om half 8 gaan de deuren al dicht, en vrijwel meteen gaat het vliegtuig taxiën. Het is nog niet kwart voor 8 als we het luchtruim kiezen. Heerlijk, dat maak je niet vaak mee toch? Kort na het opstijgen wordt er al een natje en een droogje uitgereikt, zelfs op de korte vlucht naar Istanbul krijgen we ontbijt. Het is helaas een klef broodje, maar het gebakje dat erbij zit is wel heerlijk! Als het ontbijt is opgeruimd, zetten we alweer de daling in naar Istanbul. Ik zit bij het raam en heb een prachtig uitzicht over het water. Helaas zit ik wel aan de verkeerde kant van het vliegtuig om mooie foto's te maken, de zon biedt erg fel tegenlicht.

In Istanbul wandelen we naar de foodcourt, we hebben wel zin in iets lekkerders dan het kleffe broodje in het vliegtuig. Ontbijt hebben we niet echt gehad, en we hebben honger. We moeten ongeveer 2 uur overbruggen voor we naar Nederland vertrekken, tijd hebben we dus meer dan genoeg. Helaas zijn nog niet alle tentjes open, en niet alles spreekt ons aan. Ik voel me niet zo lekker, ben erg misselijk geworden tijdens de eerste vlucht. Ik laat mijn maag dan ook spreken bij het rondje in de foodcourt, en die knort bij Burger King. Nu is het absoluut niet mijn gewoonte om fast food als ontbijt te eten, maar vandaag maak ik een uitzondering.

We nemen wat kipfrietjes en kipnuggets, met saus en drinken, en dat smaakt ons wonderwel goed. In Nederland gaan we nooit naar Burger King, Peter is meer een McDonalds fan, maar ik moet zeggen dat ik de kipsnacks van Burger King echt veel lekkerder vind. Ook heerlijk is de buffalo saus, ik hoop dat ze die in Nederland ook hebben. Gelukkig wordt ook de misselijkheid iets minder.

Na het eten parkeren we onszelf bij de gate om te wachten op de terugvlucht. We horen weer veel Nederlands om ons heen, en dat is niet gek natuurlijk op een vlucht naar Amsterdam. Ik vermaak met met de e-Reader en wat tijdschriften die ik nog niet heb gelezen, terwijl Peter een spelletje doet op de iPad. Het boarden begint een stuk later dan gepland, we mogen instappen op het moment dat we eigenlijk zouden vertrekken.

Gelukkig loopt dat redelijk snel. Het vliegtuig zit deze keer wel bommetje vol, maar ook nu zitten we prima. We zitten gelijk achter de business class, en hebben weer lekker veel beenruimte. Ik nestel me weer bij het raam, in de hoop wat mooie foto's te kunnen maken, maar later blijk ik weer de verkeerde kant te hebben gekozen. Ik weet eigenlijk nooit welke kant het best is, dat hangt natuurlijk ook af van de baan waarvan je vertrekt.



Ook deze vlucht verloopt verder voorspoedig. De tijd vliegt om, we vermaken ons prima. Het heeft toch wel zijn voordelen om niet zo ver weg te gaan, de reis wordt er een heel stuk relaxter door. Zelfs als je niet goed zit, weet je dat het snel weer voorbij is. De lijdensweg van verkrampte benen duurt dus nooit heel lang. En ondanks de korte vliegafstand, waren we toch in een heel andere wereld en andere cultuur!

Ook nu krijgen we weer eten tijdens de vlucht, voorafgegaan door een menu. Peter kiest de kipfilet op mijn verzoek, hij heeft namelijk geen honger en wil de maaltijd eigenlijk overslaan. Ik neem zelf de pasta, en de kipfilet is mijn back-up, voor het geval die niet lekker smaakt. Maar dat is niet het geval, het is heerlijk! De rest van de tijd vermaken we ons met een spelletje en met lezen, een half uurtje te laat landen we weer in het vertrouwde Nederland.

Het ziet er overigens wel heel grijs uit hier, het regent en het is flink bewolkt. En koud! Ik had al een sms-je van mijn vriendin dat we de koudste junidag sinds jaren hebben uitgekozen om thuis te komen. Bah! Onderweg naar de bagageband ontstaat er een flinke file bij de paspoortcontrole, maar gelukkig openen er dan snel wat hokjes bij en kunnen we gauw erdoorheen. De koffers laten echter een hele tijd op zich wachten, op zondag werken er wellicht minder mensen?

Terwijl we wachten koop ik alvast een treinkaartje en ik wissel sms-jes uit met mijn vriendin. Zij heeft namelijk aangeboden om de honden vandaag naar ons te brengen, om ons de rit naar Zuid Limburg te besparen. Zij woont halverwege in Vught, en haar moeder brengt de honden dan eerst naar haar. Fantastisch! Als we eindelijk de koffers hebben missen we net de trein naar Weesp, dus ik ga nog gauw even wat drinken scoren, met een lekkere stroopwafel om in de trein op te peuzelen.

In de trein is het lekker rustig, en dus nestelen we ons op een comfortabel plekje. De reis duurt maar 25 minuten, in no time zijn we dus in Weesp. Daar pikken we de auto op en binnen 5 minuten staan we weer in onze eigen woonkamer. Home sweet home! Heerlijk om weer thuis te zijn. Mijn vriendin is inmiddels ook onderweg, dus ik begin snel met het opruimen van de koffers en ik zet alvast een wasmachine aan.

Als mijn vriendin er is met Demi en Bruno hebben we een warm weerzien. Heerlijk om onze rakkers weer te knuffelen! Ook leuk om lekker even bij te kletsen en vakantieverhalen uit te wisselen, zij is namelijk een paar dagen eerder teruggekomen van een vakantie in Italië. En zo komt er een heel gezellig einde aan onze vakantie. Het was fantastisch!

Ik wil graag al mijn lezers bedanken voor de reacties en het meereizen!
Binnenkort volgt er nog een soort van terugblik en nabeschouwing, en ook zal ik nog foto's toevoegen aan de blog voor toekomstig lezers. Reacties zijn nog steeds heel welkom.