Maandag 28 mei: een mooie rit naar Kaş

De begon al vroeg vandaag, in elk geval een stuk vroeger dan gepland. Om kwart voor 7 was ik klaarwakker. Internet deed het vanochtend helemaal niet, dus besloot ik me alvast aan te kleden zodat ik op de bank bij het grote open raam kon zitten. Ik probeerde zo zachtjes mogelijk te doen, maar eigenlijk is dat in deze kamer onbegonnen werk. De vloer kraakt zo enorm, dat Peter er ook wakker van wordt. Als we allebei zijn aangekleed en de koffers zijn ingepakt, gaan we aan het ontbijt. Het is dan pas half 9. Zo vroeg is het nog lekker rustig in de tuin, dat is wel een voordeel.

Na het ontbijt laten we de koffers naar beneden dragen door de valet, op die trap heb ik eerder al een schuiver gemaakt, dus daar waag ik me zeker niet aan. We checken dan uit en het is nog maar net 9 uur geweest als we al op pad gaan. Dat komt goed uit vandaag, want we hebben een behoorlijke rit voor de boeg en willen onderweg ook nog wat bezienswaardigheden bekijken.

Hoewel we nu ook moeten zoeken, vinden we de uitweg uit Kaleici deze keer een stuk sneller. Tom Tom loodst ons de stad uit en al snel zien we de bergen van het Lycische schiereiland naderen. We zitten dan ook aan de andere kant van de baai, het uitzicht blijft echt schitterend. Het weer is hier een stuk minder mooi vandaag, de donkere wolken blijven hangen boven de bergen. Het is wel een mooi gezicht, het oogt nogal dramatisch.

Na ongeveer 1,5 uur rijden over de D-400 komen we aan bij de afslag naar Cirali, een klein gehucht met meer hotels dan inwoners, een een strand dat behoorlijk bekend is. Het is één van de twee officiële broedplaatsen van de karetschildpadden in Turkije, die leggen op dit strand hun eieren en graven ze in. Het is dan ook verboden op dit strand te graven, bovendien mag je er na zonsondergang niet meer komen. De schildpadden zijn overdag echter nergens te bekennen overdag. De belangrijkste reden voor om naar dit kleine plaatsje te komen is de Chimaera, oftewel het eeuwige vuur. In de berg branden hier op verschillende plekken vlammen waarvan niemand het ontstaan nog heeft kunnen verklaren. Er komt een soort gasmengsel uit de berg dat spontaan ontbrandt. Door de gaten te bedekken kun je de vlammen wel doven, maar het gas ontbrandt spontaan weer. Metingen hebben uitgewezen dat het gas methaan bevat, maar verder is het mengel volledig uniek van samenstelling. Toch wel heel bijzonder!



Om bij het startpunt van de wandeling te komen, moeten we eerst vanaf de afslag helemaal afdalen naar beneden, een fikse bergroute met heel wat bochtenwerk. De uitzichten zijn er niet heel erg bijzonder. In de rough guide staat dat de wandeling naar de Chimaera ongeveer 20 minuten duurt en bij het beginputn zien we dat de afstand ongeveer 1 kilometer is. Meer gedetailleerde informatie behalve de locatie heb ik niet kunnen vinden, ook niet op internet. Het blijkt een behoorlijk pittige klim te zijn, de kilometer gaat volledig bergop. Het eerste stuk loopt heel lastig door de grote keien waarvan ze geprobeerd hebben een pad te maken. Daarna klim je vooral omhoog via natuurlijke traptredes die zijn aangelegd met grote keien, die zijn alleen gemiddeld genomen 2 of 3 keer zo hoog als een gewone traptrede. En dat maakt de wandeling echt een aanslag op je benen en je knieën. Behoorlijk zwaar! Mijn luchtwegen protesteren toch al door de klim, en ook mijn benen zijn dit zeker niet gewend. We zijn blij als we boven zijn!

Het is niet eens zozeer heel mooi, als wel heel bijzonder om dit te zien. Het is een bizar gezicht om de vlammen zo uit de berg te zien komen. Eenmaal boven treffen we een groep Russische dames, die grond nogal voor zichzelf opeisen met hun idiote poses voor de camera, en daar ook nogal de tijd voor uittrekken. Ik vraag ze eerst vriendelijk of ze klaar zijn, maar de tweede keer is het al wat minder vriendelijk. Het is me al vaker opgevallen dat de Russen vooral aan zichzelf denken. Wat fotograferen betreft kunnen ze wel familie zijn van de Japanners.





Ik hoop dat de foto's lukken, want ik vermoed dat de vlammen niet heel goed op beeld te zien zijn. Dat zou heel jammer zijn, de zware wandeling mag wel beloond worden met mooie foto's. We zullen het merken. Als we klaar zijn, beginnen we weer aan de afdaling naar beneden. Die is ook behoorlijk zwaar, en zeker net zo'n aanslag op de benen en de knieën als de weg naar boven. We zijn blij als we weer beneden zijn en trakteren ons op een koel drankje en een ijsje. Dat peuzelen we op in de auto, voor het eerst vinden we hier eens geen lekkere zitjes.

Daarna gaan we toch ook even kijken op het strand, nu we toch in de buurt zijn is dat een kleine moeite. Maar dat is niet echt aan ons besteed. Het is niet echt heel bijzonder, er is niet veel te zien. Een zandstrand is gewoon niet zo ons ding. We stappen dus maar in de auto op weg naar de volgende bezienswaardigheid: Olympos. Het is een oude Hellinistische stad aan het strand en om daar te komen moeten we eerst de berg weer helemaal opklimmen om vervolgens op de D-400 na 800 meter de volgende afslag te nemen weer opnieuw af te dalen naar zeeniveau. We hadden vanuit Cirali ook kunnen wandelen over het strand, maar na de zware klim hadden we daar geen trek meer in, en bovendien geen tijd voor.

Als we de auto weer geparkeerd hebben maken we de wandeling langs de ruïnes, die op zich niet heel bijzonder zijn, maar de ligging is wel fantastisch! Bovendien is het een gemakkelijke wandeling die niet heel zwaar is, de afslagen naar de ruïnes die hoger gelegen zijn slaan we deze keer over. We genieten van het uitzicht en de dramatische ligging. Tijdens de wandeling vallen er enkele druppels regen, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. Het waren er vast niet meer dan 5.



Als we hier ook weer zijn uitgekeken stappen we weer in de auto, bij de uitgang van de parkeerplaats kopen we nog snel wat drinken voor onderweg en dan gaan we weer even kilometers maken. Peter heeft net pas zijn medicijnen genomen, die was hij vanochtend na het ontbijt vergeten, en dus mag hij voorlopig even niet eten. We passeren echter nog een paar plaatsen onderweg en we gokken erop dat we later ergens wel iets geschikts tegenkomen. Het is alweer bijna 2 uur als we wegrijden en naar Kas is het nog 2 uur rijden.

Vanaf Olympos gaat de route eerst weer door de bergen. Als we Kamluca naderen zien we om ons heen enorm veel landbouwkassen, we vragen ons af welke gewassen hier verbouwd worden. De dalen staan er helemaal vol mee, en ook tegen de berghellingen komen we ze tegen. Kamluca ziet er vanaf de weg armoedig en verlaten uit, het lijkt wel een spookstad. We zien hele lege appartementsgebouwen, en op straat is geen levende ziel te bekennen. Zelfs in het centrum ziet er doods uit, en veel restaurants zijn gesloten.

Daarna voert de route weer door de bergen naar Demre, de volgende plek op de route. Hier is al iets meer verkeer, en we zien ook meer volk op straat. De restaurants zien er niet echt uitnodigend uit, Peter heeft er weinig trek in. Vlakbij Demre ligt Myra, ook een opgraving met in de bergwanden Lycische graven. Deze wil ik ook heel graag zien, en deze plek was de laatst geplande stop van vandaag voor Kas. We gokken erop dat er bij de ingang van Myra ook vast iets te eten zal zijn, aangezien het een enorme toeristische trekpleister is, maar we hebben pech. We gaan dus eerst maar het complex bekijken. Het is er behoorlijk druk, maar doordat de grootste trekpleister tegen de bergen aan ligt, heb je daar weinig last van. Vooral de Lycische graven vind ik prachtig om te zien. Het zijn complete huizen die in de rotsen zijn uitgehouwen, tegen de bergwand aan. Hoe hebben ze dat in hemelsnaam kunnen maken tig eeuwen geleden? Echt heel bijzonder!



Van één van de medewerkers bij het museum hebben we een tip gekregen om te eten in het centrum van Demre, en daar rijden we eerst naar toe. Het ziet er echter allesbehalve geschikt uit, en we besluiten om verder te rijden naar Kas. Eigenlijk willen we onderweg nog een stop maken in Ucagiz, omdat we graag een privé boottocht willen maken naar Kekova Eiland, maar we rijden er nu aan voorbij en gokken erop dat we morgen of overmorgen ter plekke en onmiddellijk iets kunnen regelen. Het is een behoorlijke omweg, en omdat we honger hebben en ook moe zijn hebben we er geen trek meer in. Kas lokt!

Als we de afslag naar Kas nemen vanaf de D-400 wacht ons een spectaculair uitzicht. Wauw! Dit is pas mooi, het lijkt wel paradijs op aarde. We kijken neer op een prachtige baai, met ruige eilandjes voor de kust en een wit dorp tegen de berghelling op. Het schiereiland van het plaatsje waarop ons hotel zich bevindt ontvouwt zich voor ons als een uitzicht op een ansichtkaart. Het is er verrassend druk, terwijl we op de route niet eens heel veel verkeer tegenkwamen, en de andere plaatsen die we passeerden vandaag nogal rustig waren. Dit plaatsje is duidelijk in trek. Als eerste parkeren we de auto bij de haven en zoeken een eettentje op. Als we een terras vinden met veel volk nestelen we ons aan een tafeltje, hier zal het eten vast niet slecht zijn. We bestellen als voorgerecht kaasrolletjes en uienringen, en als hoofdgerecht neemt Peter een cheeseburger en ik bestel een spaghetti bolognaise. Tot onze verrassing wordt alles tegelijk geserveerd, gelukkig hebben we een berenhonger dus we protesteren niet heel hevig. Het smaakt wel prima gelukkig! Het nagerecht bestaat uit een milkshake, dat is ook weer eens een lekkere traktatie.



We tafelen niet lang na, we hebben behoefte aan ons hotel. Het verkennen van het plaatsje komt morgen of overmorgen wel, we blijven hier tenslotte 3 nachten. Als dat maar genoeg is, want ik ben helemaal verliefd geworden op het prachtige uitzicht en het gezellig aandoende centrum. We zijn benieuwd naar het hotel.

We vinden de juiste route al snel, zonder te zoeken deze keer. De Tom Tom laat het weer eens afweten, hij kent geen enkele straat in dit dorp. We vragen ons af waarom we eigenlijk de kaart van Turkije gekocht hebben, want we moeten nog steeds heel veel adressen handmatig zoeken. De route naar het hotel is prachtig, en als we aankomen bij het hotel blijkt dat ook echt een fantastisch plekje voor de komende dagen. Het is prachtig gelegen tegen de klif op, met veel niveau's, en het uitzicht is adembenemend. De aankleding ook trouwens, een klein paradijsje in een paradijs. Het heeft ook een privé strand, hoewel dat bestaat uit een aangelegd terras boven op de rots, met een paar trapjes die in het zeewater uitkomen. Ook is er een groot zwembad, met mooie ligbedden eromheen en een leuke bar. De kamer is prima, lekker ruim en van alle gemakken voorzien. We hebben een eigen balkonnetje, en de badkamer is fantastisch. Heerlijk, na die postzegelbadkamer die we in Antalya hadden. Daar konden we alleen maar zijdelings in de douche stappen en moesten we ons afdrogen in de kamer vanwege plaatsgebrek. Dit is het betere werk hier! Het complex lijkt helemaal nieuw, alles is werkelijk in perfecte staat.

Als we ons geïnstalleerd hebben, verkennen we het complex even, en daarna installeren we ons op een hemelbed aan de rand van het terras met uitzicht op de zonsondergang. Lekker drankje erbij, de e-reader en iPad onder handbereik. Dat is genieten met een hoofdletter. We hebben het ook verdiend vandaag, zeker na die inspannende wandeling naar de Chimaera die we nog steeds in de benen voelen.







Als de zon onder is en het langzaam te fris wordt in de avondbries vertrekken we naar onze kamer waar we lekker even afdouchen en het ons gemakkelijk maken met de laptop en de iPad. Dat is pas vakantie! En nu klap ik de laptop dicht, en ga ik nog even lezen voordat het licht weer uitgaat. Welterusten alvast!