Dinsdag 29 mei: een Hemelse dag in Paradijs

Sommige dagen hebben een gouden randje, en vandaag was zoéén. En dag met sterretjes, een perfecte vakantiedag. Wat hebben we genoten!

De dag begint weer met uitslapen, hoewel ik toch al om kwart over 8 wakker ben. Ik installeer me achter de laptop en als Peter ook wakker is maken we ons klaar voor ontbijt. Dat wordt geserveerd in het restaurant, met alweer een fantastisch uitzicht op zee. Het aanbod is redelijk, niet heel erg uitgebreid, maar wel genoeg om lekker te eten. Vooral de kaas vind ik hier erg lekker, en het Turkse brood gaat er altijd wel in.

Na het ontbijt pakken we onze spullen bij elkaar en stappen we in de auto. Als eerste rijden we naar Ucagiz, een dorpje een stukje ten oosten van Kas aan de Turquoise kust, van waar de boten vertrekken naar Kekova. Kekova is een eiland voor de kust, en aan de noordkust van het eiland kun je een gezonken Romeinse stad bekijken, althans de resten ervan. De stad is verwoest bij een aardbeving in de 2e eeuw. Ook vanuit Kas kun je een boottocht maken, maar dan moet je een dagtocht maken met een groep en daar hebben we geen trek in. In Ucagiz kun je ook privé boten huren.

Het is vanuit Kas een half uurtje rijden, we krijgen het gevoel dat het stadje echt in de middle of nowhere ligt. Het is nog niet eens zo lang dat je er via de weg kunt komen, die is pas jaren geleden aangelegd. Vroeger was het dorpje enkel per boot bereikbaar. De aankomst is er bijna net zo mooi als in Kas, het uitzicht vanaf de laatste heuveltop is de moeite waard. We parkeren de auto in het centrum bij de haven en gaan op zoek naar het kantoortje van Smart Travel. Via de mail heb ik van tevoren al wat informatie en prijzen opgevraagd en Mehmet van Smart Travel was niet alleen de goedkoopste, maar hij was ook het meest flexibel in de mogelijkheden. Ik had hem beloofd dat ik zou langskomen als we in het stadje zouden zijn, en die belofte wil ik waarmaken.



Als we uitstappen worden we gelijk benaderd door verschillende mensen die ons graag een boottocht willen verkopen, maar ik vraag alleen maar de weg naar Smart Travel. Dat is voldoende om iedereen weer te laten afdruipen, we hebben een doel. Uiteraard kun je ook onderhandelen met de kapiteins in de haven, maar de kans is groot dat je dan eindigt op zo'n klein vissersbootje met weinig comfort, ik wil eerst kijken wat Mehmet ons te bieden heeft, onderhandelen in de haven kan altijd nog. Het kantoortje is snel gevonden, en ondanks dat iedereen ons wel een boottocht wil verkopen, zijn ze toch heel behulpzaam en leiden ons naar Mehmet. Je moet gewoon even door die commerciële handelswijze doorprikken, de Turken zijn daarbuiten echt ontzettend vriendelijk. Het is gewoon hun manier van werken, hun aanpak, dat hoort bij de cultuur. Het is toch begrijpelijk dat ze een boterham willen verdienen aan de toeristen?

Mehmet kan zich onze mailcorrespondentie nog herinneren, en we bespreken de verschillende opties voor tochten. Peter is eigenlijk niet zo'n fan van boottochtjes, en zwemmen hebben we ook weinig trek in, dus we zoeken een leuke tocht uit op advies van Mehmet. Behalve naar de gezonken stad bij Kekova zal die ons ook naar Simena brengen, een dorpje dat alleen te voet vanuit Ucagiz of per boot bereikbaar is, en naar een mooie baai. De tocht zal zo'n 2 uur duren en we spreken een prijs af van 100 TL. Daarvoor krijgen we een grote boot die normaal voor 25 personen geschikt is, met 2 bemanningsleden en van alle gemakken voorzien. Wat een luxe! Als Mehmet ons de boot laat zien zijn we gelijk akkoord, en we vertrekken meteen. De jongens op de boot spreken maar 3 woorden Engels, maar ze doen alles om het ons naar onze zin te maken.



Het uitzicht is hier echt geweldig, met al die eilandjes voor de kust. Het water is enorm helder en zo ontzettend mooi van kleur, dat we er nog steeds van onder de indruk zijn. De boot brengt ons eerst naar Simena, waar we aan land gaan voor het bezichtigen van een oude Lycische tombe die in het water staat. Boven op de heuvel van het eiland staat ook een kasteel dat je kunt bezichtigen. Het dorp bestaat enkel uit trappen met huisjes erlangs, verkeer vind je er niet. Het doet heel armoedig aan, maar het is wel heel authentiek om te zien. Prachtig! Als we aan land gaan worden we uiteraard opgewacht door vrouwen die ons sjaaltjes willen verkopen, maar daar hebben we geen interesse in. We fotograferen de tombe en klimmen dan de trappen op naar het kasteel. Daarvan maken we alleen aan de buitenkant wat foto's aan de voet van het kasteel, we hebben weinig zin om helemaal naar boven te klimmen.



Daarna wandelen we weer naar beneden, terwijl we langs een aantal kleine winkeltjes komen waar zelfgemaakte spullen worden verkocht. In één van die winkeltjes zien we zelfgemaakte tafelkleden en lopers, echt heel mooi gemaakt van lapjes en borduurwerk. De eigenaresse van het winkeltje maakt ze allemaal zelf, haar werkplaats bevindt zich pal voor het winkeltje. De prijs is eigenlijk een lachertje, ze vraagt per tafelkleed 45 TL. We kopen er 2, en krijgen dan zelfs nog korting. We onderhandelen niet, omdat we de prijs meer dan oké vinden en we zo de plaatselijke economie ook wat steunen. Peter blijft wat moeite houden met de prijzen voor dit soort handwerk, omdat ze zo laag zijn. Hij heeft er een schuldgevoel bij en voelt zich een "dief". Ook in de kleine supermarktjes waar je voor 5 TL heel wat drinken kunt inkopen roepen bij hem een schuldgevoel op. Daar heb ik niet zo'n last van, ik denk dat we er goed aan doen om vooral bij de kleine stalletjes te kopen, en te kiezen voor het handgemaakte werk in plaats van de fabriekssouvenirs "made in China", hiermee dragen we bij aan het inkomen en de lokale economie. Deze verkoopster is ook weer heel blij dat ze ons heeft kunnen voorzien van 2 kleden, haar glimlach verraadt haar. Als cadeautje krijgen we nog een klein kleedje erbij. We hebben al vaker gemerkt dat het heel gebruikelijk is om kleine cadeautjes te geven bij een aankoop van zelfgemaakte producten. Ik vermoed dat het te maken heeft met de goede deal die ze sluiten. Het kan me niets schelen, ik voel me absoluut niet opgelicht, want in Nederland zou ik het viervoudige betalen voor dit soort artikelen.





Na onze aankoop zoeken we onze weg terug naar de boot die geduldig ligt te wachten. We maken het ons gemakkelijk in de zitzakken op de boeg, en genieten van het heerlijke weer en het heerlijke uitzicht. Dit is echt genieten met een hoofdletter! Een zalig briesje, een heerlijke temperatuur, een geweldige boot, en we zijn lekker met z'n tweetjes. Er varen heel volle boten aan ons voorbij, en dan generen we ons wel een beetje, maar niet voor heel lang. We steken het water over naar Kekova eiland en genieten van dit prachtige stukje natuur en cultuur ineen. Heel bijzonder! We zien de oude haven onder water, de resten van een oude kerk aan land, en een Romeins bad dat grotendeels onder water ligt. Ook zien we door een paar glazen luiken een aantal pilaren onder water, echt fantastisch. Het water is hier ook zo helder...





De volgende stop is in een baai waar nog verschillende andere boten voor anker liggen. Vanaf de andere boten wordt er volop geplonsd, maar wij genieten van het uitzicht en een heerlijk glas Turkse thee met lekkere koekjes. Die hebben ze ons zojuist geserveerd. Maar zelfs hier ben je niet veilig voor de verkopers van souvenirs, er vaart een vrouw langs in een klein vissersbootje met sieraden en kanten doekjes Een groot deel van die sieraden heeft ze zelfgemaakt, ze zijn wel leuk! En niet duur, dus aan mij krijgt ze wel weer wat versleten. Grappig toch!







Als we klaar zijn met onderhandelen varen we weer terug naar Ucagiz. Peter heeft ook enorm genoten en is helemaal niet zeeziek geworden. Normaal heeft hij daar heel veel last van, maar die "afwijking" lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij heeft zo genoten van deze trip dat hij eigenlijk nog wel iets langer door zou willen varen. Met de jongens aan boord is het lastig communiceren omdat ze nauwelijks Engels spreken, dus we besluiten om aan wal even met Mehmet te overleggen. Die zegt echter dat we wellicht beter morgen op pad kunnen gaan, omdat er veel wind is komen opzetten. Dat hebben wij inderdaad ook gemerkt, maar we hadden er niet veel last van. Hij adviseert ons een andere route met een bezoekje aan een ander dorpje, een andere baai en een grot, maar dat ligt wat verder weg van Ucagiz en vraagt dus meer tijd. Morgen verwacht hij een rustiger dag, en dan is het ook gemakkelijk om voor anker te gaan. Eigenlijk vinden we dat wel een goed plan, dan kunnen we ook de zwemkleren meenemen, Peter wil wel eens een duik maken, en ik neem dan mijn e-Reader mee. We onderhandelen over de prijs en hij doet ons een goed aanbod. We vertrekken morgen om 11 uur, en kunnen dan de rest van de dag beschikken over de boot, we krijgen een barbecue aan boord (eenvoudig) en we hebben de beschikking over dezelfde boot en dezelfde bemanning. Heerlijk vooruitzicht! En dat kost ons morgen 250 TL, daar kun je toch niets van zeggen? We verheugen ons er nu al op. We nemen afscheid van de bemanning met een fikse fooi, en stappen dan weer in de auto op weg naar Kas.

Onderweg stoppen we op verschillende plekken om wat foto's te maken, maar rond 2 uur zijn we weer in Kas aanbeland. Daar wandelen we door het prachtige stadje met zijn steile straatjes en mooie winkels en huizen. Het lijkt een heel rijke stad, alles is goed onderhouden en mooi aangelegd. Op een terrasje gaan we lunchen, en dat smaakt ons weer prima. We kiezen voor knoflookbrood en champignons vooraf, en als hoofdgerecht nemen we een kip-kebab en een pide (een Turkse pizza). In één van de winkeltjes koopt Peter nog een paar mooie lederen slippers, de zijne zijn wel aan vervanging toe. Ik kan ook wel wat nieuwe slippers gebruiken, maar slaag helaas niet. De Turkse schoenmaten voor dames gaan zelden verder dan maat 40, en mijn maat is meestal 41, soms 40. Ik heb weinig geluk! Hoewel de lederen slippers hier erg mooi zijn, en ook helemaal niet duur, maar ze passen simpelweg niet. Jammer! Bij een ander winkeltje kopen we 2 heerlijke stukken zelfgemaakte zeep zonder chemicaliën, en ze ruiken echt overheerlijk. Lekker voor in de linnenkast, of gewoon bij de kraan.





Om 5 uur zijn we moe gewandeld, het is warm en we besluiten om terug te gaan naar het hotel. We kopen nog even wat proviand voor vanavond en daarna zijn we binnen 5 minuten weer op het tijdelijke thuishonk. We kleden ons om, pakken de iPad en de eReader en installeren ons dan op een terras beneden aan zee om wat te lezen en te relaxen en nog wat zon mee te pikken. Het plekje is echt idyllisch en romantisch. Helaas staat er enorm veel wind en dat maakt het wel wat fris. Na een uurtje zoeken we dan ook toevlucht tot onze kamer. We vermaken ons met een spelletjes op de iPad, het schrijven van het verslag, en lezen. Wat een heerlijke dag was dit! Inmiddels is het alweer half 11, en het licht gaat zo meteen lekker uit. Slaap lekker!