Donderdag 17 mei: Een heerlijke dag in Istanbul

Ik zou graag willen schrijven dat we een heerlijke nacht hebben gehad, maar helaas is de realiteit anders. Voor een poepsjiek 5 sterren hotel in Istanbul zijn de bedden echt heel slecht, ze zijn keihard. We hebben allebei heel slecht geslapen, veel gedraaid en gewoeld, en voor mijn gevoel heb ik geen oog dicht gedaan.

Om half 7 ben ik er helemaal klaar mee, mijn lijf doet zeer en ik sta op en installeer me achter de iPad. Ik maak me zorgen over Peter, die kan met zijn ziekte van Bechterew helemaal geen slechte matrassen hebben, zijn lijf doet normaal al pijn genoeg, en dit helpt daar wellicht nog een handje bij.Vooralsnog blijft hij nog even woelen en draaien in bed. Ik doe een spelletje, lees wat berichten op facebook en de e-mail, en ik buig me nog even over de planning van vandaag. Daarna ga ik het gebruikelijke en uitgebreide badkamerritueel afwerken voor vandaag en dan kruip ik weer achter de laptop in afwachting van Peter. Die staat pas na half 9 op en springt ook onder de douche. Het is al bijna half 10 als we gaan ontbijten.

Het ontbijt is heel uitgebreid, een enorme keuze ligt op ons te wachten. Er is een grote selectie aan soorten brood en broodjes, enorm veel soorten beleg en ook het gebruikelijke Engelse aanbod van warme gerechten. Het beleg ziet er wel heel anders uit dan wij gewend zijn. Er zijn veel soorten kaas, maar die hebben hier alle kleuren van de regenboog en het ziet er allemaal heel onnatuurlijk uit. Net als het vlees trouwens, het lijkt op niets dat wij gewend zijn. De selectie aan zoet beleg is ook enorm, de Turken zijn volgens mij echte zoetekauwen. Wat een bommen suiker liggen hier zeg! Het brood is overigens wel heerlijk, zo vers en heel smakelijk. We laten het ons goed smaken, en daarna gaan we ons klaarmaken voor de verkenning van de stad. Om 10 uur lopen we naar buiten.

We hebben het plan opgevat om vandaag naar de Galata brug te lopen vanaf ons hotel, we moeten daarvoor eerst naar het Taksim plein. Dat weten we prima te vinden, maar dan begint de zoektocht naar Istaklal Cadessi, de grootste winkelstraat hier. Het plein is heel onoverzichtelijk, en ik heb moeite om me te oriënteren hier. Na een beetje zoeken slaan we linksaf langs de grote weg, maar dat blijkt de verkeerde route te zijn. We lopen maar weer terug naar het plein, en vragen verschillende mensen waar we moeten zijn. We lopen nog één keer verkeerd, maar dan treffen we eindelijk iemand die ons de goede kant op stuurt. We moeten oversteken op het enorm drukke plein en we vinden nergens een mogelijkheid om dat veilig te doen. Wat een wespennest. Net als vele andere Turken banen we ons een weg naar de overkant, maar dat gaat gepaard met veel getoeter van automobilisten. Nou ja, we komen wel heelhuids over en vervolgen onze weg.

Al snel zien we het nostalgische trammetje waarvan ik weet dat die de Istaklal op en neer rijdt, dus nu weet ik zeker dat we goed zitten. Het kostte me even moeite vandaag, maar nu komt het allemaal weer goed. Ik ben weer vriendjes geworden met de plattegrond. We besluiten om deze straat te lopen en af en toe bekijken we wat winkeltjes. Veel winkels komen ons heel bekend voor, dat zijn dezelfde ketens als in Nederland of Duitsland. In de Adidaswinkel zien we een paar heel mooie schoenen voor Peter, die gaan we zeker onthouden!

We slenteren naar beneden en proberen onderweg nog een akbil te kopen voor het openbaar vervoer. Dat is een soort "druppel" die je kunt opladen bij automaten en waarmee je kunt inchecken bij de metro. Volgens mijn informatie moet je die kopen bij de verschillende kiosken, maar daar krijgen we steeds nul op het rekest. Onderaan de Istaklal zien we een aantal beveiligingsbeambtes en we vragen hen om raad. Slechts 5 stappen verder ligt de ingang naar een metrotreintje en daar kunnen we de kaart kopen. We krijgen van de beambte een Istanbul kaart en met 1 kaart blijken we allebei te kunnen reizen. De kaart kost 6 TL, en uiteraard zetten we er ook gelijk wat geld op, zodat we later gewoon ergens kunnen instappen als dat nodig is. Zo, dat is geregeld.

Dan slenteren we verder in de richting van Galata toren, door de enorm steile straatjes. Leuk is het hier! Het is grappig om te zien hoe de verschillende straatjes allemaal een thema lijken te hebben, zo liggen alle muziekwinkels bij elkaar. Bij één van de winkels wordt een videoclip opgenomen zo lijkt het, maar de muziek die er gespeeld wordt is niet onze smaak. En wat zijn we blij dat we naar beneden mogen lopen, en niet hoeven te klimmen. Pfffff, dit is al een aanslag op onze kuitspieren!



Bij de Galatatoren staat een rij, maar we sluiten toch aan. Ik vind het heerlijk om het overzicht van een stad te zien, en vandaag is het mooi weer en dat is positief voor het uitzicht. We zijn er ook rond het middaguur, en dat blijkt een goede keuze te zijn. Het duurt even voordat we in de lift kunnen stappen naar boven. Daar moeten we nog een paar trappen op, maar die kunnen we wel doorlopen. Eenmaal bij de ingang naar het platform staan we weer in de rij. Nu is platform ook wel een heel groot woord, want het is heel smal en het staat er vol met mensen. Iedereen voor ons loopt dezelfde richting op, en dus sluiten we netjes aan. Het is enorm druk en de deur naar buiten is smal en krap, niet alleen moet je hier naar buiten stappen, maar er stappen ook mensen naar binnen. Voor Peter wordt iemand boos, Peter zou hem geschopt hebben of zo? Wat een onzin! Nou, hij heeft hem in elk geval aangeraakt volgens hem, en hij eist excuses. Ja duh! Het staat er hutjemutje vol met mensen. Wat een geschifte vent! Peter is echter heel verstandig en kiest de weg van de minste weerstand.

Na een paar meter stokt het opeens, we komen geen stap meer vooruit en kunnen ook niet meer terug. Achter ons komt een Engels ouder stel die steeds met "excuse me" willen langslopen. Ten eerste is daar helemaal geen ruimte voor, en ten tweede willen we allemaal dezelfde kant op. We proberen ze dus aan het verstand te brengen dat ze gewoon net als iedereen even moeten wachten tot we weer kunnen doorlopen. Na een paar minuten blijkt de oorzaak van deze opstopping: een hele groep Amerikanen is door hun gids de tegenovergestelde richting opgestuurd, en daar is helemaal geen ruimte voor. De boel stagneert dan ook volledig. Na wat geschuifel passeert iedereen en kunnen we eindelijk weer verder. Het uitzicht vind ik zeer de moeite waard! De zon staat hoog en dus kunnen we in alle richtingen foto's nemen.

Eenmaal buiten zijn we blij dat we weer gewoon kunnen ademhalen. We lopen in de richting van het water en besluiten om lopend de brug over te steken. We doen dan in eerste instantie via het "benedendek", waar alle restaurantjes liggen en geen verkeer komt. Boven op de brug staat het vol met vissers, en al die hengels en loodjes die naar beneden komen zijn een heel komisch gezicht. Er wordt genoeg gevangen hier, dat is wel duidelijk.
Als we niet meer verder kunnen lopen steken we over naar de andere kant en nemen de trap naar boven. We moeten een klein stukje bovendeks, en kunnen dan weer met de trap naar beneden. We vervolgen onze route weer langs een aaneenschakeling van visrestaurantjes. Het valt op dat deze kant van de brug veel drukker is, dat heeft ongetwijfeld met het uitzicht en de zon te maken. Gezellig is het ook. Net als gisteravond worden we hier ook continu aangesproken en naar binnen gelokt, maar we laten ons  niet manipuleren. We gaan op zoek naar de lekkerste stoelen en bestellen dan iets te drinken. Even pauzeren en de voetjes rust geven.  Dit voorjaar is het slecht gesteld met mijn voeten, ik heb enorm veel last van blaren. Zelfs met schoenen waar ik eerder nooit last van had, ik begrijp niet hoe dat kan. En ook nu voel ik alweer de blaren komen onder mijn voeten.

Na de pauze lopen we verder naar de stad. Het plan is om de kruidenbazaar te verkennen, en daarna willen we iets gaan eten bij Hamdi, dat ligt er vlakbij. De bazaar is snel gevonden, we banen ons een weg door de markt. We genieten hier met volle teugen, dit vinden we echt fantastisch! Je kunt het meisje wel van de markt halen, maar de markt niet uit het meisje. Dat blijkt wel! Ik ben en blijf toch altijd met mijn hart verbonden aan de markt. Ik ben er niet voor niets deels opgegroeid in het oorspronkelijke familiebedrijf van opa en oma, en ik heb zelf groente en fruit verkocht vanaf mijn 12e of zo, meestal bij één van mijn neven, en dat deed ik tot mijn 18e. Die sfeer is zo leuk en toch ook bijzonder. En hier in Istanbul genieten we van de typisch Turkse producten. De prachtige kleurrijke potjes en schoteltjes, de bonte lampen en natuurlijk ook de bergjes met kruiden en thee. Overal word je aangesproken en overal mag je proeven en ruiken. Heerlijk! Mijn neus maakt overuren hier. We kopen echter niets, tot ergernis van vele markthandelaren waarschijnlijk, maar daar komt vast nog wel verandering in. Ik wil graag köfte kruiden meenemen naar huis, maar dan wil ik wel graag zeker weten dat ik de goede heb. Je kunt zo'n markthandelaar nauwelijks iets vragen, want ze proberen je altijd iets aan te smeren, en een antwoord op je vraag krijg je niet echt. Maar het blijft wel leuk! Ze willen allemaal weten waar we vandaan komen, en allemaal spreken ze minstens 5 woorden Nederlands. Ik heb mijn fotocamera uitgerust met de flitser en de lightsphere van Gary Fong, een diffuser die er nogal apart uitziet. En ook hier krijg ik weer veel commentaar. Ze willen weten wat het is, waarvoor ik het gebruik en ze willen de foto's zien die ik ermee maak. Het is wel grappig, maar kost wel veel tijd.





Eenmaal buiten is het zo mogelijk nog drukker. We bevinden ons in de bazaarwijk, en ook hier liggen werkelijk duizenden stalletjes, vaak op thema gesorteerd. Naast de toeristen wemelt het hier ook van de inwoners die inkopen doen. We hebben medelijden met de krom lopende oude mannetjes die de markt bevoorraden en grote dozen vol, vaak 3 of 4 tegelijk, op hun rug vervoeren. Zouden ze in Turkije nog geen arbowetten kennen?

Hamdi moeten we even zoeken, maar ik heb gelezen dat de köfte hier echt heel lekker is, en we hebben inmiddels ook wel trek gekregen. Na even zoeken vinden we het restaurantje en we nemen plaats op het terras. We bestellen allebei een köfte schotel, en daar krijgen we brood bij en ik kies nog een salade van het buffet. Wat is dat lekker zeg! Echt een aanrader! Ik krijg 3 verschillende soorten köfte, gemaakt met verschillende kruiden en 1 is gevuld met kaas, Peter kiest een schotel met tomatensaus. Het is een ware smaaksensatie.

Na het eten lopen we naar de tram, en we laten ons vervoeren naar Sultahnamet, het gedeelte in de oude stad waar de meest bijzondere gebouwen op een rijtje liggen. We gaan op zoek naar de Blauwe Moskee, en die is snel gevonden. Als we het terrein opgaan, blijf ik even staan om het gebouw in me op te nemen en we zoeken de weg naar de ingang. Al snel worden we weer aangesproken door een Turk die ons van alles vertelt en met ons meeloopt naar de ingang. Dan wordt het ware doel duidelijk: hij wil ons na de Blauwe moskee meenemen naar zijn familiebedrijfje. Het is zeker allemaal heel vriendelijk en goed bedoeld, maar uiteindelijk willen ze allemaal verkopen. Hij verkoopt karpetten, en daar zijn we helemaal niet naar op zoek.

In de moskee doe ik netjes mijn vest aan om de schouders te bedekken, en ook mijn hoofddoekje om. De schoenen moeten uit, en die moeten we in een plastic zakje meenemen. Het is een mooi gebouw, en vooral de details in de plafonds maken veel indruk op mij. Maar druk is het ook, het is lastig om foto's te maken. Als we weer buiten zijn, staat de trouwe Turk weer op ons te wachten. We proberen hem vriendelijk af te wimpelen door te zeggen dat we nog niet klaar zijn en graag nog foto's willen maken aan de buitenkant, maar dat vindt hij allemaal geen probleem. Hij wacht wel op ons. Nou nee, dat is nu net niet de bedoeling. Als hij de hints niet begrijpt, maken we hem duidelijk dat we niet geïnteresseerd zijn en teleurgesteld druipt hij af. Ik heb toch wel een beetje medelijden met hem.



We zoeken even een wc op, voor het eerst maak ik kennis met de ouderwetse manier in Turkije. Vreselijk vind ik het, zo'n gat in de grond met een emmertje water ernaast, maar er is geen andere mogelijkheid. Eenmaal buiten bespreken we even wat we nu gaan doen. We willen de Hagia Sofia bewaren tot we naar het Topkapi paleis gaan, en we besluiten om nu de Chora kerk op te zoeken en daarna naar Pierre Loti te gaan voor een versnapering en het uitzicht. Als we met de kaart de route staan te zoeken, komt er weer een Turk op ons af. Hij stuurt ons met de tram 2 haltes verder, en zegt daar de bus te nemen, nummer 90b. Ik wil eigenlijk met de tram verder, maar dat vindt hij geen goed idee. De bus stopt voor de kerk volgens hem, en de tram niet. Ik twijfel nog, maar hij blijft aandringen dat dat echt de goede route is en ook Peter kan mijn eigenwijsheid niet echt waarderen geloof ik. We volgen zijn advies toch maar op.

De bus laat even op zich wachten, en als we op pad gaan krijg ik al snel het gevoel dat we dit niet hadden moeten doen. De bus komt namelijk niet vooruit in het drukke verkeer, en de route duurt een eeuwigheid. We komen door wijken van Istanbul waar de bevolking duidelijk een stuk conservatiever is dan in het centrum, er wandelen heel wat burka's voorbij. Voordat we vertrokken heb ik nog gecontroleerd of de Chora Kerk nog wel open was, en op de website staat dat we tot 19h terecht kunnen. Dat moet dus wel lukken. Hoewel? Als we eindelijk bij de juiste halte aankomen, blijkt dat we nog een heel stuk moeten lopen. En dat blijkt ook nog eens een behoorlijke klim te zijn. We doen er minstens een kwartier over, en ik kan de Turk wel vermoorden op dat moment. Als we eindelijk om 18.10h arriveren, mogen we niet meer naar binnen. De kerk is inderdaad tot 19h geopend, maar alleen voor bezoekers die er al in zijn. Mijn meest vriendelijke gezicht kan niemand bewegen om de deur nog open te maken voor ons, we hebben pech. Dat is balen!

Naar Pierre Loti gaat niet een tram of een metro, dus we besluiten een taxi op te zoeken. Er passeren ons verschillende taxi's, maar die negeren ons volkomen. We lopen dan naar de tramhalte op het plein vlakbij, en daar staan inderdaad taxi's te wachten. Die tramhalte is nog minder dan 5 minuten lopen, en nu kan ik die Turk helemaal wel vermoorden. Wat een waardeloos advies heeft hij gegeven. Als ik mijn eigen plan had getrokken, waren we ruim op tijd bij de kerk geweest, in plaats van meer dan een uur in een bus te zitten die geen meter vooruit komt. Maar allez, Peter maant me om de teleurstelling naast me neer te leggen, het is vakantie. En gelijk heeft hij!

We nemen een taxi naar Pierre Loti dan die doet er ruim 20 minuten over. Het is een behoorlijk stukje rijden, maar wel de moeite waard. Net als gisteren is ook dit weer een dollemansrit, we horen de versnellingsbak kraken en piepen en de chauffeur gedraagt zich als een idioot. Oké, het is dus blijkbaar de cultuur hier. De Turken rijden als gekken! Niemand houdt zich aan de regels, en iedereen bemoeit zich met elkaar. Zonder claxon zou deze chauffeur zijn werk niet kunnen doen. Jemig..... Maar ook nu komen we zonder kleerscheuren op de plek van bestemming, en daar genieten we van een heerlijk drankje. Ik heb een groot glas vol aardbeiensap, en dat smaakt echt verrukkelijk. Het uitzicht is er prachtig, dit had ik niet willen missen. Het was fijner geweest als de zitplaatsen iets comfortabeler waren, maar een kniesoor die daarop let.



Na deze pauze wandelen we door de prachtige begraafplaats naar beneden, wat een mooi plekje is dit zeg! Dit is mijn "ding". Heerlijk! We zien prachtige traditionele graven die duidelijk heel oud zijn. Het is een flinke afdaling naar beneden en we komen heel wat dappere wandelaars tegen die de steile heuvel naar boven beklimmen. Ik zou niet willen ruilen.



Eenmaal beneden in Eyüp komen we bij een moskee uit op een prachtig plein van wit marmer, met een mooie fontein en een heleboel terrasjes en restaurants. Gezellig is het hier! Maar wij zijn op een missie: het is al bijna half 8 en we willen graag de veerboot nemen naar de Galata brug, terug naar ons hotel. We wandelen dus rustig verder en klimmen op de ouderwetse boot. Die vertrekt al over 5 minuten, dat is een goede timing!



De boot doet er een half uurtje over naar Eminönü, onderweg genieten we van prachtige uitzichten op de stad in het licht van de naderende zonsondergang. In Eminönü moeten we uitstappen, vanaf hier wandelen we weer over de Galatabrug naar de andere kant van het water, waar we in de steile metro stappen naar het begin van de Istaklal. Dit is een korte route dat de berg opgaat onder de grond. Het traject is enkelspoor, ergens halverwege is een kort stukje dubbelspoor en daar passeren de 2 metro's elkaar. Wat een timing, een beetje griezelig is dat wel. Als we uitstappen gaan we op zoek naar Yakup 2, een restaurant dat iemand me getipt heeft. We vinden het snel maar helaas is het helemaal vol. In dit straatje liggen verschillende restaurants die behoorlijk goed bezocht zijn.

Daarna komen we terecht in het Tramvay Cafe en Restaurant, langs de Istaklal. De lekkere bankjes en het menu trekt ons aan, maar het is er niet druk. Als dat maar goed gaat. Zin om nog lang te zoeken hebben we ook niet, dus we ploffen neer. Ik ga voor de Yoghurtlu Kebab van kip, Peter kiest een hamburger.Het is een gezellig tentje en het eten smaakt echt voortreffelijk, goede keuze dus! Ik drink er een verse lemonade die mijn smaakpapillen weer streelt, zo lekker heb ik ze zelden gedronken.


Daarna willen we eigenlijk het nostalgische trammetje nemen naar Taksim plein, maar die missen we net op een haar na. Bummer! Dan lopen we maar naar boven, want we hebben ook geen zin om te wachten. We gaan nog even de adidas winkel in om de schoenen te passen die we vanochtend zagen, maar die zijn er helaas niet meer in de goede maat. Met een McFlurry van de naastgelegen McDonalds wandelen we weer verder. Steeds langzamer wel, want de voeten protesteren hevig. Ik heb enorme blaren ontwikkeld vandaag, en die beginnen flink te zeuren nu.

Het lukt ons om zonder kleerscheuren aan de overkant van het plein te komen en zijn dan in no time bij het hotel. Het is dan al bijna half 11. Ik wandel nog even terug naar de receptie, want aan ons bed is niets veranderd. De receptionist zou vragen om een topdek, maar wist niet zeker of dat mogelijk was. Ik ga voor de zekerheid nog even vragen, en ze blijken het vergeten te zijn. Housekeeping komt alsnog het bed opnieuw opmaken met een topdek, en dan gaan de voetjes hoog, we douchen het zweet even af en terwijl Peter een film kijkt lees ik in mijn boek. We zijn kapot!  We besluiten om morgen lekker uit te slapen en dan zien we wel verder. Het weer wordt de komende dagen slechter, met af en toe een bui en veel bewolking, dus we laten onze planning daarvan afhangen. Het bezoek aan Topkapi stellen we nog even uit tot zaterdag of zondag, als we puf hebben voor een vroeg begin van de dag. Maar eerst lekker slapen!