Zaterdag 19 mei: Koninginnedag x 2 in Istanbul

Het eten bij de Japanner gisteren was een vluggertje, we hadden niet zo heel veel honger en dan is sushi en sashimi eigenlijk wel een perfecte combinatie. Gelukkig ook maar voor onze portemonnee bleek later, want het was behoorlijk duur. We betaalden ruim €100 omgerekend voor een portie half zo groot als we in Nederland eten, en de kwaliteit was daarvoor zeker niet super, maar gewoon oké. Dat zijn we beter gewend! Maar het was wel lekker om even iets anders te eten, verandering van spijs doet eten nietwaar?

Na het eten waren we alweer vlot terug in het hotel, waar het een drukke bedoening is van mooi uitgedoste mensen in gala. Buiten bij de ingang staan grote met bloemen versierde stokken geparkeerd, ze lijken een beetje op heel grote palmpasenstokken die wij kennen uit de Christelijke processies op Palmzondag. Ik vraag de conciërge wat die betekenen, en ik begrijp uit zijn verhaal dat het te maken heeft met een Nationale feestdag op zaterdag, maar die is vooral bedoeld voor de jeugd. Alle bezienswaardigheden zullen gewoon geopend zijn morgen. Terug op de kamer doven we al snel het licht, er staat ons immers een vroege start te wachten.

De wekker stond vandaag op half 7, maar ik was ruim een half uur eerder wakker. Na een korte pitstop achter de laptop ben ik onder de douche gesprongen en heb ik me klaar gemaakt voor de dag. Mijn blaren heb ik extra goed verzorgd vandaag, maar ik heb ze niet doorgeprikt. Ik had het gevoel dat de pleisters hun werk goed gedaan hadden 's nachts, de pijn was een stuk minder. En met mijn sneakers van Floris van Bommel die ik een week geleden heb gekocht, op de valreep voor de vakantie, doen de blaren weinig pijn vandaag. Ik ben benieuwd hoe dat later gaat!

Peter wek ik om 7 uur voor het badkamerritueel en om half 8 gaan we ontbijten. Zo lekker vroeg op de ochtend is het nog rustig in de ontbijtruimte, en alles is nog heerlijk vers. De zacht gekookte eieren zijn nog zacht, en het brood zelfs nog een beetje warm. Heerlijk! Ik waag me vandaag aan een paar typisch Turkse warme gerecht voor het ontbijt, dat bevalt me deels. De crêpe met spinazie vind ik erg lekker, maar het roerei-goedje met tomaat en pepers vind ik maar zo-zo. Daarna schakel ik dan ook over op een croissantje met een eitje, en wat yoghurt. Die Turkse yoghurt is echt overheerlijk!

Na het ontbijt gaan we op pad, we lopen om kwart over 8 het hotel uit, naar de metro op het Taksim plein. De route heb ik al uitgestippeld: eerst een korte metroroute die ons naar de kade brengt, onder aan de berg van Beyoglu, daarna gaan we met de tram naar Sultahnamet. We stappen uit bij het Topkapi paleis, onder aan de berg, en maken de klim naar de ingang te voet. Daar sluiten we aan in de nog korte rij bij het kaartjesloket. Het is dan 10 voor 9, we moeten dus nog 10 minuten wachten tot de loketten openen, maar dan lost de rij voor ons al snel op. Achter ons is die inmiddels behoorlijk gegroeid, en er blijven maar busladingen aankomen.

Bij de ingang naar het complex moeten we eerst langs de beveiliging, waar ook deze keer weer metaaldetectoren staan, en de tas moet er ook door een scanner. Deze beveiliging komen we op veel plekken tegen: in de shoppingmall en dus ook in de musea, en zelfs in ons hotel staat een metaaldetector. Zou het te maken hebben met aanslagen die regelmatig worden gepleegd in Istanbul?

Eenmaal binnen het complex lopen we snel door naar de kassa voor de haremverblijven, want we hebben de tip gekregen om die als eerste te bezoeken. Een heel goede tip, want de verblijven zijn nu nog zo goed als leeg, en dat geeft ons veel tijd om al het moois uitgebreid te bekijken. Het is echt werkelijk prachtig, al dat mozaïekwerk in de tegels, met de mooie kleuren en de patronen. Ook het glas in lood van de ramen is zeer de moeite waard. Ik blijf het bijzonder vinden hoe ze die pracht en die details hebben kunnen maken in die tijd. Het is toch allemaal handwerk, wat een vakwerk zie je hier!







Eenmaal weer buiten gaan we op zoek naar een caffeetje voor een drankje, dat vinden we in de tuinen. Met een geweldig mooi uitzicht zelfs, zo mooi! De prijzen voor het drinken zijn hier wel heel exorbitant, voor een blikje cola betalen we omgerekend €5. Maar daarvoor krijg je dan wel ook een geweldig uitzicht over de Bosporus.



Na de welverdiende pauze gaan we het grote complex verder verkennen, we wandelen door de tuin en komen uit bij het prachtig versierde Vierde Hof, met veel goud en kleurrijke details. Heel mooi! Helaas bevat de vijver geen water en werkt de fontein dus ook niet, maar dat maakt het niet minder bijzonder.

Als we dan weer terug lopen in de richting van de ingang, merken we hoe enorm druk het inmiddels is geworden. We zouden heel graag nog even een kijkje nemen in de Schatkamer bijvoorbeeld, om de prachtige en wereldberoemde Topkapi dolk te zien, maar er staat een enorme rij voor de ingang. Net als voor veel andere gedeeltes in het complex. Waar komen al die mensen toch ineens vandaan? We besluiten om het dan voor gezien te houden en wandelen naar buiten, en ook daar zien we een wachtrij voor het kaartjesloket die reikt tot de grote poort aan het plein.

Buiten de grote poort, op het plein van de Hagia Sofia krioelt het van de mensen, echt niet normaal. De ruimte is ook al beperkt, omdat de bestrating tussen de weg en de ingang van het paleis wordt vernieuwd, en daardoor is er een heel stuk afgezet. We vermaken ons even met het kijken naar de werkzaamheden, en verbazen ons over de manier waarop dat hier in Turkije nog wordt georganiseerd. Het is precisiewerk, dat wordt wel duidelijk. De maat van elke voeg tussen elke rij stenen wordt exact nagemeten. Er loopt een opzichter rond die controle houdt en af en toe sommeert om iets over te doen, en ook aanwijzingen geeft aan de werklui. Daarnaast lopen er mensen rond met een soort van ouderwetse hakbijl, die gebruikt wordt om de maat van de voegen na te meten. Het werk is duidelijk nog heel hiërarchisch en de werklui hoeven alleen maar bevelen op te volgen, de opzichter is duidelijk de baas hier, en dat blijkt ook uit zijn geblaf en zijn houding. Hij raakt zelf niets aan. Bijzonder!



Voor de ingang van de Hagia Sofia staat een enorme rij mensen, en ook bij de Cisternen is dat het geval. Dit is zo niet ons ding! We hadden wel drukte verwacht, maar dit slaat echt alles. Zou dit te maken hebben met de feestdag? We zoeken even een iets rustiger plekje op, en bespreken een alternatief plan de campagne. We hebben allebei geen zin in die lange rijen, en ik besluit om morgen nog maar eens vroeg op te staan en terug te komen, terwijl Peter de ochtend relaxt in het hotel.

We besluiten om te lopen naar de Grand Bazaar en te onderzoeken of daar nog een doorkomen aan is. Het is een mooie wandeling door de stad, en omdat we honger hebben gekregen gaan we op zoek naar een eettentje. dat vinden we vlak bij de ingang naar de bazaar, heerlijk op het terras. Peter bestelt een kop soep, ik neem een mezze schotel van koude gerechtjes, met brood. Terwijl we wachten op het eten maken we gebruik van het toilet, en dan krijgen we bijna spijt dat we eten hebben besteld. De route naar het toilet voert ons naar de kelder van het restaurant langs een opslagplaats, en zowel de trap als de kelder, en ook de opslagplaats zien er allesbehalve schoon uit. Jakkes! Als dat maar goed gaat..... Maar we hebben geluk, het eten is echt enorm lekker, het is smikkelen geblazen! Heerlijk, wat is dat lekker zeg! Die mezze in Turkije is echt een waar feest, al die lekkere kleine hapjes met brood, dat is zo mijn ding.  Ik ben geen vegetariër, maar het is geen straf om wel vegetariër te zijn in Turkije.

Na het eten wandelen we de bazaar binnen, en daar valt het gelukkig mee met de drukte. Het is er gezellig druk, maar niet vervelend. Ook hier zijn de verschillende secties weer verdeeld op thema, en als we het ledergedeelte binnenlopen is het zelfs helemaal niet druk. Alle verkopers zitten hier voor de winkeltjes en als je ook maar even in de etalage kijkt, proberen ze je gelijk te lokken. Peter zou graag een leren jas vinden hier, en ik een nieuwe leren tas, maar we slagen allebei niet. Het leer is wel van geweldige mooie kwaliteit, maar de modellen staan ons niet aan. Ik wil graag een tas die ik boven met een rist kan dichtmaken, en daarvan zijn er niet zo veel. En Peter heeft voor zijn jas ook wel wat specifieke wensen. Heel veel tijd besteden we er ook niet aan, want we willen er geen hele dag aan kwijt zijn. En als je die Turkse verkopers een vinger geeft, nemen ze je hele hand. Oppassen dus. Ze doen wel erg hun best om te verkopen, maar hun charme is wel gemaakt en onecht. Ze willen allemaal weten waar je vandaan komt, en praten dan een paar woorden Nederlands. Vooral "kijken, kijken, niet kopen" is heel populair. Als een volgende verkoper me weer vraagt waar ik vandaan ben, geeft ik dat dan ook als antwoord: "kijken, kijken, niet kopen" en ze weten precies wat ik bedoel. Maar wat wil je ook? Stel dat je overal iets zou kopen, je zou in no time heel arm zijn.





Op een gegeven moment zie ik een echt prachtige leren tas van wit met grijs, en die blijkt van echt slangenleer te zijn gemaakt. Oeps! Is dat niet illegaal in Nederland? Mooi is hij echt wel, maar ook ontzettend duur. De vraagprijs begint bij 1.500 TL, en zelfs de helft ben ik niet bereid te betalen. Als je niet geïnteresseerd bent, zakt die prijs overigens in een ijltempo naar beneden. Dat pingelen is wel erg leuk, daar heb ik nu echt plezier aan. Op deze momenten merk ik dat ik echt een dochter van mijn vader ben, hij is mijn grote voorbeeld hierin. Zo leuk! Als Peter een paar leuke schoenen ziet, praat ik de prijs in no time naar beneden van 180 TL naar 125 TL. Wellicht kan het nog veel goedkoper, maar ik probeer niet het onderste uit de kan te halen, ik kijk naar de prijs die ik zelf redelijk vind. Toch kopen we ze uiteindelijk niet, want ze zitten niet goed, ze passen niet echt. Wel vind ik nog enkele leuke kleine souvenirtjes, zoals een boekenlegger bijvoorbeeld, en ik vermaak me prima met het fotograferen van de kleurrijke verkoopstalletjes.





Na een paar uurtjes houden we het voor gezien, op een gegeven moment zie je toch steeds hetzelfde. Op een binnenpleintje maken we even een sanitaire stop en we drinken er een blikje op een bankje in de zon, en dan besluiten we om met het openbaar vervoer weer naar de Chora kerk te gaan. Nieuwe poging dus. Deze keer nemen we mijn route, met de tram. We stappen op in Beyazit, en als de metro voorrijdt blijkt hij stampvol te zijn. Toch stap iedereen op het perron gewoon in, en dus doen wij ook maar mee. Met wat trek- en duwwerk lukt dat ook nog, maar prettig vinden we het niet. Gelukkig hoeven we maar 2 haltes, we kunnen er dus weer snel uit. Gelukkig ook maar! Ik heb op tv vaak hoofdschuddend gekeken naar de beelden van forenzen in de Japanse spitstreinen, waar op het perron gewoon mannetjes staan om de boel eens goed aan te duwen, en daarvan kreeg ik vandaag visioenen.

Na 2 haltes moeten we overstappen op de metrolijn, en na een paar haltes kunnen we kiezen: weer overstappen op een tram of lopen. We kiezen het laatste. Het is prachtig zonnig weer, warm zelfs, dus we kunnen genieten van de wandeling. We lopen een behoorlijk stuk langs de muur van Theodosius, maar die is minder mooi als ik had gedacht. Het lijkt meer op oude troep, dan op historische waarde. We vermaken ons meer met het verkeer dat op de grote weg waar we langs lopen echt helemaal vast staat, en de politie die zich ermee probeert te bemoeien maar geen enkel resultaat boekt. Turken kunnen echt niet rijden, dat kan ik nu toch wel als een feit vaststellen. Als ze op een driebaansweg rijden op de rechterbaan en bedenken dat ze linksaf moeten, gooien ze gewoon het stuur om en blokkeren de boel. Wij denken dat die acties in Amsterdam heel wat voortanden zouden kosten...

Als we bij de kerk zijn hebben we behoefte aan afkoeling, we hebben het behoorlijk warm gekregen van de klim de heuvel op in de volle zon. Het terras zit behoorlijk vol, maar we vinden nog een tafeltje in de schaduw, in het gezelschap van een zwarte poes die zich in één van de stoelen heeft genesteld en heerlijk ligt te slapen, ze laat zich allerminst storen. Onder het genot van een ijsthee vermaken we ons even met internet op de telefoon en kijken naar het gebeuren om ons heen. Het is er gezellig druk, niet alleen met toeristen, maar vooral ook families die hier samenkomen. Internet is in Istanbul overigens prima geregeld, bijna overal is het beschikbaar. Soms met een wachtwoord, soms heb je zelfs dat niet nodig. Toch wel handig!

Peter vind het vooral heerlijk om even bij te komen en besluit op het terras te wachten terwijl ik de kerk ga bekijken. Dat geeft mij lekker de tijd om te fotograferen. Het is er niet heel groot, en ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet zo indrukwekkend vind als ik had verwacht. Wel mooi hoor, maar ook enorm druk. Door verschillende groepsrondleidingen krijg je nauwelijks de tijd om zelf even te kijken en rond te lopen, ik raak steeds verstrikt in groepen.

Als ik ben uitgekeken nemen we een taxi naar Eminonu, de kade waar de boten vertrekken voor een rondvaart. Deze taxi rijdt heel netjes en aangepast, zo kan het dus ook! De chauffeur is heel vriendelijk en wijst ons onderweg zelfs enkele dingen aan. We merken wel dat taxichauffeurs het heel gek vinden dat Peter steeds achterin gaat zitten bij mij, ze rekenen er op dat hij voorin gaat zitten, en als we opletten doen de meeste Turkse taxigasten dat ook. Anders dan in Nederland dus, daar zit iedereen eigenlijk achterin.

Vanwege de drukte en het mooie weer lijkt het ons een goed idee om de boottocht over de Bosporus vandaag te maken. We hebben geluk, de boot zal vertrekken over ongeveer 20 minuten. En dan draait het weer opeens om. In no time drijven er grijze wolken over de stad, komt er een flinke wind opzetten en het wordt koud. Heel koud. Wat jammer, nu hebben we eigenlijk precies het slechtste moment gekozen voor de tocht. Ondanks dat we bevriezen, blijven we toch boven zitten. Je kunt ook beneden zitten, maar achter glas is het zo moeilijk fotograferen. Dat doen we dus maar niet.

We amuseren ons verder wel tijdens de toch, maar het valt ook een beetje tegen. Misschien komt het door het weer, de foto's zullen ook beslist niet spectaculair zijn. De gebouwen zijn wel mooi, maar maken wellicht minder indruk in deze sombere lucht. Vlak nadat we gekeerd zijn, klaart het wel een klein beetje op en de zon schijnt weer een klein beetje, heel dunnetjes. Dat geeft ook weer wat warmte, en dat is heel welkom.

Als we weer op de kade zijn willen we proberen om weer bij Hamdi te eten. We zien nu dat er twee Hamdi Restorants zijn. De één is een volledig restaurant, de ander meer een eetcaffé dat alleen een terras heeft buiten en vooral köfte serveert. Het "echte" restaurant heeft 3 verdiepingen, is een stuk sjieker en serveert vooral kebab. We hebben mazzel dat er nog een tafeltje vrij is, want normaal moet je er zeker in het weekend reserveren. Het is er ook heel druk, en de tafeltjes staan allemaal heel dicht tegen elkaar aan.

Vlak na ons komen er 2 turkse meisjes naast ons zitten en als we allemaal hebben besteld, raken we met één van de meisjes in gesprek. Zij spreekt heel goed Engels, en ik vraag haar wat er nu precies vandaag aan de hand was in Istanbul. Dan legt ze uit dat er politiek protesten zijn geweest. Deze dag is altijd een feestdag geweest vanwege de verjaardag van Atatürk, maar er gaan veel stemmen op om die dag te verplaatsen. Dit jaar is er voor het eerst sinds Atatürk een regering die anti-Atatürk is, volgens haar zijn er in Turkije eigenlijk maar 2 politieke stromingen. Ik vermoed dat er dan dus een linkse en een rechtse stroming is, maar welke nu pro en anti Atatürk is, is ons niet duidelijk. Niet alleen brengt een feestdag altijd extra veel mensen op de been in Istanbul, dat hebben wij in Sultahnamet dus zeker gemerkt vandaag, maar ook zijn er in Taksim grote protesten geweest vandaag. Die hebben we gelukkig dus weten te ontvluchten!

Het eten is overigens weer eens erg lekker. Het wordt bijna saai om te vertellen. Als voorgerecht hebben we gekozen voor een combinatie van haydiri met brood en een Turkse pizza. Beiden waren weer eens erg lekker. Vooral het brood was bijzonder deze keer, weer heel anders dan we andere keren hebben gegeten. Voor het hoofdgerecht hebben we allebei een andere kebabschotel gekozen, en ook die gaat er tot de laatste kruimel in.

Na het eten zijn we moe en we nemen de tram terug naar het hotel, waar we even na half 10 aankomen. Voordat we onder de wol kruipen lees ik nog even, ik kruip nog even achter de laptop en Peter kijkt voetbal op tv.