Donderdag 24 mei: over de Zijderoute naar Konya

Het is weliswaar vakantie, maar desondanks gaat de wekker voor mij vandaag onmenselijk vroeg: om 10 voor 4 's nachts. Toch sta ik snel naast mijn bed, want ik wil natuurlijk niet te laat komen vandaag. Die ballonvaart wil ik voor geen goud missen. Ik heb gisteravond alles al voorbereid, zodat ik even de tijd kan nemen om wakker te worden en dan gelijk in mijn kleren kan stappen. Zo vroeg op de ochtend zal het nog wel fris zijn, maar misschien is het in de ballon wel heel warm. Ik heb eigenlijk geen flauw idee hoe dat werkt. Ik trek dus maar een paar laagjes aan, die kan ik makkelijk weer afpellen.

Uit ons hotel gaan vandaag 5 mensen mee met de ballonvaart, ik ben als eerste buiten. Naast mij gaan er nog 2 stellen mee, een stel uit Nieuw Zeeland en een stel uit Rusland. Om 4:40h zouden we opgehaald worden, maar het zou Turkije niet zijn als dat niet 10 minuten later wordt. De eerste stop is op het hoofdkantoor van Butterfly Balloons, de organisatie waar ik geboekt heb op advies van de hotelmanager. Daar kun je aanschuiven voor een licht ontbijt van vers fruit en wat brood, en natuurlijk koffie en thee. Ook moeten we daar betalen. Vervolgens stappen we weer allemaal in de bus, en deze keer bij de piloot waar je bent ingedeeld, voor mij is dat Mustafa. De jeeps met de ballonnen zijn dan al op de vertrekplaats om de ballons gereed te maken voor vertrek.

Met de busjes rijden we in no time door een prachtig landschap over achterafweggetjes naar de vertrekplaats. Daar liggen 5 ballonnen klaar op een rijtje. Aan de overkant van de vallei waar wij opstijgen komt de zon langzaam op, en de lucht kleurt prachtig roze. Ik was even bang voor slecht weer deze ochtend, omdat dat voorspeld was, maar het ziet ernaar uit dat die voorspelling niet klopt. Gelukkig maar! In de vallei en aan de overkant op de rim zien we een groot aantal ballonnen bezig met de voorbereidingen, en langzaam krijgen ze allemaal vorm. Het is indrukwekkend om te zien hoe zo'n ballon gereedgemaakt wordt voor vertrek, wat een enorme gevaarten zijn het ook. Het is echt een fantastisch gezicht. Langzaam zien we om ons heen de eerste ballonnen omhoog gaan, en ook bij ons komt er nu schot in.

Als eerst wordt het enorme zeil uitgelegd op de bodem, daarna wordt met een grote ventilator lucht in de ballon geblazen zodat de wind hem kan vangen. Boven de mand hangt een grote vuurblazer waarmee de ballon verder omhoog geblazen wordt zodra hij vorm begint te krijgen. Als de wind hem vangt, zie je al snel dat hij wil opstijgen, hij zit dan ook stevig vastgemaakt aan enkele plekken in de grond en aan de grote jeep. Er worden 4 vrijwilligers aangewezen die als eerste in de mand moeten klimmen en een bepaalde houding moeten aannemen. De mand ligt dan nog op de zijkant. Zodra de ballon gevuld wordt met warme lucht en de wind hem oppikt kruipt hij omhoog en kantelt de mand naar de staande positie. Op dat moment moet er met man en macht gewerkt worden om de mand aan de grond te houden. De windsnelheid is veel hoger dan eerst gedacht. De grondsnelheid is laag, maar hoger in de lucht is de windsnelheid een stuk hoger en bovendien in een heel andere richting. Dat maakt het gereedmaken een stuk moeilijker dan normaal. Als de mand rechtop staat, moeten we allemaal erin klimmen. De mand is onderverdeeld met schotten in 5 secties. De middelste is voor de piloot met een aantal grote flessen brandstof. De andere 4 secties zijn voor elk 4 personen bedoeld. Ik beland samen met 2 Canadezen uit Montreal en een Amerikaanse uit Oregon in een sectie.







Zodra iedereen aan boord is worden de touwen losgemaakt en onmiddellijk stijgen we op. En dat alles gaat heel geruisloos. Het is echt een bizar gezicht om zo temidden van al die andere ballonnen boven het prachtige landschap te zweven. Behalve de grote blazers die Mustafa af en toe laat branden is het heel vredig daarboven, ontzettend stil. En het uitzicht is fenomenaal. Ik geniet met volle teugen en ik krijg volop de kans om foto's te maken. Van angst heb ik geen moment last gehad, je vergeet het eigenlijk zodra je omhoog gaat. Het lijkt wel het ultieme gevoel van zweven, het is moeilijk uit te leggen, maar het gevoel is heel bijzonder. De piloten hebben onderling contact met elkaar via een walkie talkie en de grappen vliegen over en weer. De andere piloten zijn Amerikanen, en Mustafa spreekt ook ontzettend goed Engels. Veel humor heeft hij ook, en hij weet enorm veel van de omgeving. Hij wijst ons op alle plekjes waar we eerder deze dagen zijn geweest en hebben gewandeld. Waar ze niet op gerekend hebben is de hoge snelheid hoog in de lucht, die is veel hoger dan vanochtend is gemeten. We vliegen maar liefst 2 keer zo snel als normaal. Mustafa gaat dan ook zo laag mogelijk vliegen om de snelheid zo laag mogelijk te houden zodat we zo lang mogelijk boven het mooiste landschap kunnen blijven.





We vliegen vandaag een uur en een kwartier, en belanden dicht bij de grens van het gebied waarbuiten de ballonnen niet mogen komen. Om ons heen zijn al verschillende ballonnen geland, en ook wij gaan langzaam afdalen. Op de route tussen Ürgüp en Mustafapasa landen we uiteindelijk midden op de weg. De landing gaat bijna geruisloos, we hebben goede instructies gehad van Mustafa. Op zijn aangeven moeten we allemaal een houding aannemen tegen de vliegrichting in en gaan hangen in de mand, dat voorkomt dat de mand gaat stuiteren en omklapt. Het werkt dan ook prima, we komen prachtig neer. Na een applaus klimt iedereen weer één voor één uit de mand en we staan weer met vaste voet op de grond. De grondploeg heeft ons vanochtend met de jeep gevolgd en ze staan ons al op te wachten. Terwijl zij werken aan het opruimen van het gevaarte, vieren wij de succesvolle vlucht met een glas champagne, een traditie na elke vaart sinds de eerste vlucht door de Fransen ergens in 18-zoveel. Daarna krijgen we allemaal een diploma uitgereikt, erg leuk gedaan! De bus brengt ons vervolgens weer allemaal netjes terug in het hotel en om even over half 7 klop ik weer bij Peter aan, die nog in diepe rust ligt.





Ik ben een enorme ervaring rijker, het was zo ontzettend mooi! Dit had ik niet vooraf kunnen bedenken, en ik had het voor geen goud willen missen. Ik ben er helemaal stil van. Het tijdstip is ook perfect. Het licht is heel mooi in dit gouden uur, bovendien is het nog zo stil en zo rustig overal. Alsof je getuige mag zijn van het ontwaken van Moeder Aarde, zo voelt het een beetje. Heel bijzonder! De locatie is overigens ook perfect om dit mee te maken, Het landschap is heel bijzonder en van bovenaf kun je dat nog beter bewonderen. Het is leuk om alle plekjes te herkennen die je eerst op de bodem hebt verkend.

Terug op de kamer kruipt Peter weer het bed in, die heeft de slaap hard nodig. Voor mijn gevoel heb ik er al een halve dag opzitten. Door de opwinding kan ik niet meer slapen en ik installeer me achter de laptop voor het verslag, zo kan ik mooi een dag achterstand inlopen. Als Peter zich meldt is het bijna half 10. En terwijl hij het badkamerritueel uitvoert, begin ik alvast met het inpakken van de bagage.

Als Peter klaar is gaan we ontbijten en we maken een plan voor vandaag. We reizen vandaag naar Konya, een stad die bijna halverwege ligt tussen Cappadocië en de kust. Daar hoeven we niet per sé heel vroeg aan te komen, dus we kunnen de ochtend nog besteden in Capadocië. In overleg met de hotelmanager kiezen we voor een bezoek aan Mustafapasa voordat we beginnen aan de lange rit. Na het ontbijt kletsen we nog even gezellig met de hotelmanager over onze belevenissen van de afgelopen week en de dingen die ons zijn opgevallen aan Turkije. Ze ligt helemaal in een deuk over sommige van onze ervaringen. Ze is echt zo'n ontzettend lieve meid!

Vervolgens gaan we de auto inladen en rijden we even naar het dorp om cash te halen. Als we de hotelrekening cash betalen, krijgen we namelijk 10% korting, dat is de moeite wel waard. Een gedeelte van de korting kunnen we zo mooi als fooi geven, dat heeft zij zeker wel verdiend. In het dorp is er een kleine opstopping omdat ze er aan het filmen zijn, het halve dorp is natuurlijk uitgelopen. Als we de rekening hebben voldaan en afscheid hebben genomen gaan we verder op pad. Met pijn in ons hart nemen we afscheid hier. Ons verblijf was heerlijk! Niet alleen de kamer was geweldig, ook de kleinschaligheid van het hotel en het warme onthaal van de manager heeft ons hier thuis doen voelen. Desalniettemin is het tijd om te vertrekken, het landschap is heel bijzonder, maar na 3 dagen lijkt wel alles op elkaar. Een aanrader is het wel! Een combinatie van het prachtige landschap zoals we dat ook wel in het Zuidwesten van Amerika hebben gezien met de typisch Turkse dorpjes en gastvrijheid, en de vriendelijkheid van de bewoners maakt deze plaats echt uniek. We zoenen de manager gedag en nodigen haar uit in Amsterdam. Als ze ooit onze kant op komt mailt ze, en dan zal ik haar de stad laten zien.

En dan gaan we eindelijk op pad. Het is dan al bijna 11 uur. Eerst rijden we naar Mustafapasa, dat kost iets meer tijd dan we dachten door wegwerkzaamheden. De hele weg van Ürgüp naar Mustafapasa wordt opnieuw geasfalteerd, en dus rijdt iedereen gewoon tussen de werkzaamheden door over een grindweg. Het is een enorme stofboel die me gelijk op de longen slaat, ondanks dat de ramen gesloten zijn. Maar stof kruipt in alle kiertjes, zelfs tot binnen in de auto. Wat een chaos is dat, die werkzaamheden op z'n Turks. Ze kunnen er echt wat lessen in logistieke planning gebruiken.In het dorp parkeren we de auto in het centrum en maken een kleine wandeling. Mustafapasa heette tot de vorige eeuw nog Sinasos, het was een Grieks dorp. Dat zie onmiddellijk terug in de stijl van de bouw en in de kerken en de souvenirs, die zijn plots christelijk van aard. Grappig!

Dan nemen we de auto om naar wat bezienswaardigheden te rijden buiten het stadje, we vinden een prachtige kerk die deels in de rotsen ligt en momenteel wordt gerestaureerd. De omgeving is hier ook erg mooi, en weer heel anders dan we al gezien hebben. Een leuke stop!



Op de terugweg tanken we de auto vol, we maken een plaspauze en kopen wat drinken in. Daarna rijden we via Göreme weer naar Uchisar voor wat fotostops langs de route en als we de prachtige kasteelrots zijn gepasseerd installeren we ons gemakkelijk in de auto voor de rit. Tussen Nevsehir, een stad even ten westen van Cappadocië en Konya rijden we vandaag over de Zijderoute, een eeuwenoude handelsroute van Zuidwest Azië en het Midden Oosten. Langs de Zijderoute vind je een heleboel Caravanserais, dat zijn handelsposten en hotels waar de kamelenreizigers verbleven tijdens hun tochten.



Buiten Nevsehir verandert het landschap meteen. Aan onze linkerhand duikt een bergketen op met prachtige witte toppen, en voor ons strekt zich een groen en heuvelachtig landschap uit. Na een uur naderen we Aksaray, een stad die er zeker niet aantrekkelijk uitziet. Langs de route wisselen de goed uitziende streng bewaakte bedrijven zich af met vervallen huizen en landarbeiders. Het doet erg armoedig aan. In Aksaray moeten we linksaf slaan op een kruispunt en vlak voor ons springt het verkeerslicht op rood. We zien aan de linkerkant op de middenberm een vrouw zitten met 2 kleine en heel vuile kinderen en dat blijken bedelaars te zijn. Het kindje blijft maar op ons raam kloppen en vragen om geld en eten. Mijn hart breekt, maar toch durf ik niets te geven. Ze zien eruit als zwaar gehavende zigeuners, en daarvoor zijn we al vaak gewaarschuwd. Ik voel me ook onveilig, en dus houden we de auto stevig op slot. We zijn blij als we weer verder mogen rijden.

De eerste stop maken we bij een tankstation, voor een plaspauze en een zakje chips. Ook tanken we de auto hier weer vol. De volgende stop langs de route maken we in Sultanhani. Daar staat een oude Caravanserai die je kunt bekijken. Het is een welkome afwisseling op deze trip. Het dorp eromheen ziet er heel armoedig uit, en op het plein worden we aangesproken door een kleine jongen. Hij wil 1 TL van ons hebben. We weigeren, en lopen door, maar het kereltje laat ons niet met rust. Hij gaat dicht langs Peter lopen en voelt aan zijn zakken om te zien waar het geld zit. Volgens mij wordt hij geschoold tot zakkenroller. Hij ziet er verder goed verzorgd uit, en we blijven weigeren. Peter doet dat nog redelijk zacht, maar als ik boos "nee" zeg, druipt hij toch af.

Na het bezoek aan de mooie handelspost die helemaal intact is, pauzeren we even op het terras aan de overkant. Daar bestellen we wat drinken en we delen een sis kebab schotel. Even ontspannen, hoewel ik heel alert ben met al die zigeuners in de buurt. Als we even zitten komt er een grote bus voorrijden die een groep mensen uitlaat, en vervolgens gaat de chauffeur een sigaretje roken terwijl wij in de uitlaatgassen zitten. Dit mag dan wel Turkije zijn, maar ik ga de gids aan het verstand peuteren dat die bus daar weg moet. Nog geen 20 meter verder is namelijk een grote parkeerplaats voor bussen. Gelukkig luistert hij naar mij.

Na het eten rijden we verder tot Konya. Onderweg doe ik nog even de ogen dicht, ik ben behoorlijk moe van de vroege start vandaag. Om half 5 naderen we Konya, we hebben een hotel vlakbij het centrum in de stad. Dat vinden we gelukkig heel snel. De stad ziet er heel netjes en schoon uit, heel anders dan Aksaray waar we vandaag doorheen kwamen. Volgens onze reisgids is Konya de meest conservatieve stad van Turkije, en dat merk je wel enigszins aan de kleding. In Istanbul zagen we ook nog wel behoorlijk veel nikabs en burka's, maar hier zien we nauwelijks vrouwen zonder. Toch spreekt de stad wel aan, door de mooie gebouwen en de moderne architectuur. We zien op het korte stuk naar het hotel een aantal prachtige gebouwen aan ons voorbij schieten. Om 5 uur hebben we ingecheckt en we besluiten nog even snel naar het Mevlana museum te rijden. Dat ligt er heel dichtbij, en is nog een uur geopend. Het is niet groot, dus dat moet genoeg zijn. Als we parkeren zien we dat we moeten betalen, maar we zien alleen nergens een automaat. Dan valt mijn oog op een oud mannetje op een plastic stoeltje in de middenberm: dat is dus de parkeerwachter! Het valt op dat in Turkije nog veel dingen niet geautomatiseerd zijn, een goede manier van werkverschaffing.

We snellen ons naar binnen en verbazen ons over de pracht en praal. Het terrein is heel mooi onderhouden en het gebouw echt prachtig. Vooral de smaragdgroene toren is heel opvallend. Nu begrijpen we ook waarom deze kleur zo opvallend aanwezig is in de stad. Het Mevlana museum was vroeger een klooster voor van de Derwisjen, een sekte die is opgericht door Celaleddin Rumi, beter bekend als Mevlana. Hij heeft voor het Turks-Islamitische denken veel betekend en hij wordt nog steeds ernorm gerespecteerd en zelfs aanbeden. In het museum is nu een mausoleum met zijn tombe en die van enkele andere belangrijke leden van de orde. Hier bidden nog vele mensen en sommigen huilen hartscheurend erbij. het valt ons op dat we hier vooral veel Islamitische Zigeuners zien, ze zijn duidelijk herkenbaar aan hun kleurrijke kleding met veel bling-bling. Uiteraard vereer ik de museumshop ook nog met een bezoekje, en ik scoor er een boekenlegger met de 7 geboden van de Derwisj sekte, en een leuk ornament voor in de kerstboom. Het complex is echt prachtig, en zeer de moeite van een bezoek waard. Ook al waren we slechts 3 kwartier binnen, voor het geld hoef je het niet te laten. Omgerekend betaal je nog geen €1,50 per persoon.





Na het museumbezoek gaan we terug naar het hotel en we laden onze koffers uit. We slapen in het Hilton, naast een groot cultureel centrum van Mevlana. Het hotel is volgens mij pas gerestaureerd want alles ziet er splinternieuw uit en is nog heel mooi. Ook onze kamer is heel luxe. We hebben zelfs een matras van traagschuim dat je op comfort zelf kunt instellen. Heerlijk! Dat wordt lekker snurken vannacht. We gaan dus in elk geval uitslapen morgen, even bijtanken.

Als we even gepauzeerd hebben gaan we opnieuw op pad. We moeten nog wat eten, en we besluiten dat te doen in de plaatselijke shopping mall. Peter heeft even zin om te shoppen, en aangezien hij de hele dag gechauffeerd heeft willig ik zijn wens graag in. Bovendien is het een goede plek om even snel een hapje te eten. We wandelen eerst door de mall, die niet erg groot is. Peter vindt er een paar leuke vrijetijdsschoenen. Ik pas nog een paar dingen in een grote maten winkel, maar ik slaag er niet voor iets leuks. Daarna besluiten we om te gaan eten bij McDonalds, ook een wens van Peter. Ze hebben hier enkele typisch Turkse burgers op het menu die hij graag wil proberen. Oké dan, het is in elk geval snel. Ik heb geen zin om uitgebreid uit te eten vandaag. Het kost even moeite om de juiste dingen te bestellen, maar als er een gelamineerde kaart met de engelse vertaling boven de toonbank wordt gehaald zijn we er snel uit. Peter eet smakelijk, ik vind het niet echt geweldig. Bovendien valt het niet goed, na het eten word ik misselijk ervan. We rijden daarom maar weer snel terug naar het hotel.

Daar relaxen we nog wat op de kamer, ik werk aan het verslag en dan doe ik het licht uit. De dag is vandaag lang genoeg geweest. Welterusten!