Dinsdag 22 mei: Cappadocië, Amerikaans landschap in Turkije

Goedemorgen allemaal! Wie leest hier allemaal mee? Ik kan zien in de statistieken dat de berichten goed gelezen worden, maar ik zou het leuk vinden om te weten wie jullie allemaal zijn. Een heel korte reactie ben ik al heel blij mee.

Voordat jullie kunnen lezen over onze nieuwste belevenissen, eerst even wat antwoorden op vragen in de reacties. Onze huurauto is een Ford Focus, en dan ook nog één die al aardig door de Turken is "verpest" volgens mij. Of misschien hebben er wel Amerikanen in gereden die niet kunnen schakelen? De koppeling is niet meer zo soepel, en daarnaast is hij behoorlijk traag. In Cappadocië komen we soms heuvels tegen van 10% en dan hoeven we nog net niet te duwen, maar kunnen we in de eerste versnelling naar boven. Ach, het rijdt! En met deze benzineprijzen is een SUV niet te betalen, al zou dat wel prettig zijn op de onverharde wegen. De Turken trekken zich daar echter niets van aan, die rijden overal met elke auto, zelfs met een bus. En de antieke exemplaren die we soms zien rijden hier zijn best bijzonder, we zien modellen die we in Nederland al lang niet meer tegenkomen. Zoals een renault uit de jaren 60 bijvoorbeeld. Helemaal verkleurd door de zon, maar hij rijdt nog wel. De contrasten zijn best groot, naast de oude barrels zien we ook genoeg nieuwe auto's rijden, en ook wel behoorlijk luxe auto's.

We hadden graag een andere auto gehad, niet per sé groter, maar meer comfortabele stoelen zouden wel fijn zijn voor Peter. Maar dat zat er niet in. Bij het maken van de reservering beweerde de medewerker dat ze verschillende soorten auto's hadden, maar bij het ophalen liet de medewerker mij de enige sleutelbos zien die hij had, er zaten inderdaad alleen maar Ford sleutels aan. Bummer! Gelukkig maken we niet zo heel veel kilometers, dan is het wel te doen. Dat is trouwens ook beter voor onze portemonnee, want de benzineprijs ligt hier nog fors hoger dan in Nederland, al kunnen jullie je dat vast niet voorstellen.

Dan even over de foto's. Diegenen die mij kennen weten natuurlijk dat ik graag fotografeer en vaak thuiskom met een hele berg foto's. Ik fotografeer bovendien alleen in RAW formaat, dat is een onbewerkt bestand waarin wel alle detailinformatie is opgeslagen, maar nog niet geschikt voor publicatie. Al mijn foto's moeten dus eerst door de digitale doka voordat ze geschikt zijn om te tonen. Bovendien kost het behoorlijk veel tijd om ze te sorteren, uit te zoeken en daarnaast ook digitaal te ontwikkelen. Die tijd trek ik er in de vakantie niet voor uit, dat doe ik pas als ik weer thuis ben. Sterker nog, ik heb mijn foto's zelf nog niet eens bekeken, daarmee wacht ik ook tot ik weer thuis ben. Op een later moment zal ik mijn foto's op internet publiceren, zowel op mijn fotosite als op facebook, en ook in dit weblog zal ik foto's toevoegen. Ik zal jullie op de hoogte houden wanneer die er zijn, maar daarvoor moeten jullie dus nog even geduld hebben.

En dan als laatste de reactie over de verkeerde datum in de reacties: dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat ik de berichten terugdateer naar de datum waarop ze betrekking hebben. Ik zie dat de reacties daarmee ook teruggedateerd worden als ze op dezelfde dag geplaatst worden. Een kleine bug in het blogger-systeem vermoed ik.

Tot zover het vragenuurtje, nu weer terug naar de dag van vandaag. Omdat we Cappadocië verder willen verkennen vandaag, en weinig tijd willen verliezen, hebben we afgesproken om 8 uur te ontbijten. De wekker loopt daarom af om kwart over 7. Maar we moeten allebei nog even wakker worden, we zijn nog wat lui, en ik tut eerst nog even achter de laptop voordat ik me in de badkamer begeef. Het is even over half 9 als we naar boven lopen voor het ontbijt.

Voor een klein hotelletje als deze, met slechts 6 kamers, staat ons toch een uitgebreid buffet te wachten. Een ouder Turks echtpaar zorgt ervoor dat het ons aan niets ontbreekt. Er wordt een soort van Turkse gevulde pannenkoek gebakken, met kaas en selderij. Jammie! En daarnaast staat het buffet vol met gedroogd fruit, vers fruit, yoghurt, heerlijke broodjes, allerlei soorten jam, kas, eieren. Noem maar op! Ook staan er een aantal heerlijke fruitdranken, vooral de kersendrank is favoriet bij mij.

Na het ontbijt vraag ik de manager een reservering te maken in Restaurant Seten, het beste restaurant van Göreme volgens haar, dat gisteren geen plek meer had. Omdat we ook naar de zonsondergang willen kijken vanavond, laten we de reservering maken om 21.00h. Als we weten dat we zo laat eten,  kunnen we daar vanmiddag rekening mee houden.

Ook heb ik na lang nadenken besloten om toch een reservering te maken voor de ballonvaart, voor overmorgen. De hotelmanager belooft de piloot in te lichten over mijn doofheid, zodat hij daarmee rekening kan houden. Ik vind het namelijk doodeng om zoiets alleen te doen, zonder de hulp van Peter, omdat ik bang ben dat ik op de cruciale momenten niet genoeg hoor. Maar zij zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, het is vooral genieten en foto's maken. Zo'n ballonvaart is behoorlijk vroeg, al om 4:40h word ik opgehaald bij het hotel. Dat betekent dus midden in de nacht opstaan. Maar het is dan ook wel een bijzondere ervaring, en de prijs is hier veel lager dan in Nederland. Een uur vliegen kost me nu €150.

Als dat allemaal geregeld is gaan we op pad. Het plan is om eerst naar Göreme Open Air Museum te gaan, dat ligt hier heel vlakbij. Hier liggen in een klein stukje vallei zo'n 30 rotskerken in het bizarre landschap, en in een aantal daarvan vind je binnen de meest prachtige fresco's. Wat een kleuren! Ontzettend mooi. Helaas mag je binnen nergens fotograferen, dat is wel jammer, maar heel begrijpelijk. Wat opvallen is, is dat van bijna alle fresco's alle gezichten zwaar beschadigd zijn. De vroegere bewoners van deze streek zagen daar namelijk kwaad in, vooral in de geschilderde ogen, en met het bekogelen van stenen werden die dan ook uit de afbeelding verwijderd.

In het museum is het behoorlijk druk, er zijn veel groepen uit bustochten, vreselijk irritant. Het is als zelfstandig bezoeker best lastig om je erdoorheen te manoeuvreren. Groepen gedragen zich alsof ze nergens rekening mee hoeven te houden. Ze blokkeren in- en uitgangen bijvoorbeeld, willen ten koste van alles bij elkaar blijven, zodat je nauwelijks de ruimte krijgt om ook even rond te kijken. Soms word je compleet onder de voet gelopen. Ik vind het heel ergerlijk, en het bevestigt mij nogmaals dat zo'n groepsreis echt niet aan mij besteed is. Als een kudde vee een beetje achter een gids aanlopen die je toch nauwelijks kunt verstaan, verschrikkelijk! We lopen ook verschillende Nederlandse groepen tegen het lijf, en de flauwe grappen zijn niet van de lucht. Soms zou ik de groepsdynamiek wel eens op film willen vastleggen en laten terugkijken aan de deelnemers, eens kijken of ze zich daarna anders gaan gedragen. Maar goed, ik klim maar van mijn zeepkist naar beneden.

Vanwege de drukte kopen we een aanvullend kaartje voor het bekijken van de Dark Church. Daar komen geen groepen omdat je er apart voor moet betalen. Hier hebben we dus ruim de tijd om even te kijken. Wat is dat mooi! Met stip de mooiste rotskerk in deze vallei. Sommige fresco's tegen het plafond zijn hier nog helemaal intact. De schilderingen zijn echt prachtig. Wat een kleuren! Ook wel bijzonder om al die Christelijke schilderingen hier in deze omgeving te zien, voor een land dat nu overwegend islamitisch is.




Tijden het bezoek aan het museum merk ik dat ik ontzettend veel last heb van mijn been. Ik voelde het voor het eerst toen ik uit het vliegtuig stapte op zondagavond. Mijn rechter bovenbeen ligt echt dwars, en bij het trappenlopen merk ik dat vooral. Ik ben heel instabiel en moet als een oude taart de trappen op en af omdat het zo pijnlijk is. Gelukkig zijn mijn blaren wel bijna helemaal weg, dat scheelt een groot ongemak.

Na het museum kijk ik natuurlijk even rond in de museumshop voor wat souvenirtjes. Ik koop er een boek over de streek, en een sleutelhanger van een luchtballon. Die gaat na een kleine mutatie dienst doen als ornament in onze kerstboom, die vol hangt met souvenirs van al onze vakanties.

Dan stappen we weer in onze huurbolide en we rijden naar Pasabagi. Gisteren maakten we al de klim naar boven op de heuvel, vandaag lopen we er een rondje aan de voet van de natuurlijk gevormde hoodoos, zoals ze in Amerika heten. Hier hebben ze de vorm van paddenstoelen volgens onze informatie, al zie ik dat er niet altijd in. Mooi zijn ze wel! Ze bezorgen me in elk geval een dejavu met het zuidwesten van Amerika. Escalante Staircase National Monument zouden ze zo kunnen hebben verhuisd van hier naar daar.



Onze volgende stop is in het Zelve dal. Daar lopen we in een heel rustig oude-lullen tempo de hele rondwandeling door de vallei, dat is flink dalen en klimmen af en toe, maar wel zeer de moeite waard. Het is gewoon bizar dat er tegen deze kliffen in de uitgegraven zachte rotsen mensen gewoond hebben. En niet alleen gewoond hebben trouwens, we zien er ook een grote molensteen van een oude molen, en zelfs een moskee, en kerk en een klooster.




Na de wandeling trakteren we onszelf op nootjes en natuurlijk een ijsje. Geen schepijs deze keer, maar een gewoon ijsje van Ola. Lekker veilig. Het is lekkere verkoeling op deze warme dag. Ook koop ik in één van de souvenirkraampjes nog een prachtige sjaal en een flesje lemonata, die erg lijkt op de Amerikaanse lemonade, maar ik vind hem nog lekkerder hier. Zo lekker fris na een warme wandeling. Het weer is echt fantastisch, de zon schijnt uitbundig, er is geen wolkje aan de hemel. Volgens de meter in de auto is het ongeveer 23 à 24 graden, maar het voelt alsof het bijna 30 graden is.

Vervolgens chauffeert Peter ons via het Devrent dal naar Ürgüp. In dit dal vinden we allerlei hoodoovormen in de vorm van dieren, als je tenminste een heel levendige fantasie hebt. Het bekendst is de kameel, maar die is dan ook overduidelijk. Het is er heel mooi! Ook hier komen we natuurlijk weer busladingen met toeristen tegen, in alle nationaliteiten. Op de parkeerplaatsen hier staan altijd meer bussen geparkeerd dan auto's. Op diezelfde plekken zijn uiteraard ook de verkoopstalletjes verrezen, de Turken proberen echt geld te verdienen aan de toeristen. En ik geef ze geen ongelijk. Fijn is dat je behalve souvenirs ook overal drinken kunt kopen. En de verkopers zijn hier lang niet zo opdringerig als in Istanbul. Ze nodigen je wel uit om binnen te kijken, maar dringen niet aan.



Eenmaal in Ürgüp proberen we Ziggy's te vinden, een restaurantje dat aangeraden wordt op tripadvisor en ook door onze hotelmanager. De Tom Tom kent op deze plek geen straten, dus moeten we zoeken. En dat gaat ons niet gemakkelijk af. We parkeren de auto in het centrum op een parkeerplaats en wandelen via een omweg naar de toeristeninformatie voor een plattegrondje. Met wat hulp vinden we de informatiebalie en het kaartje, met de hand getekend. Onderweg ernaartoe maakt Peter nog een flinke schuiver als hij bij een trapje zijn enkel omklapt. Gelukkig geen andere schade dan zijn ego en ook geen heupbreuken, daarvoor moet hij erg voorzichtig zijn. Wel heeft hij pijn aan de borstkas, waarschijnlijk door de rare beweging.

In het dorp zien we ook weer veel zwerfhonden, net als in Göreme trouwens. Bij een restaurantje zien we een hond bedelen bij een tafel, maar de Turkse gasten zijn er niet van gediend. Het is een teefje met een nest jongen, dat kunnen we zien aan haar tepels waaraan flink gezogen wordt. Mijn hart breekt ervan. Ik probeer haar wat water te geven, maar dat wil ze niet. Ze heeft duidelijk honger. In de nabije omgeving vinden we echter niets dat we kunnen kopen voor haar, anders hadden we dat direct gedaan.



Met behulp van het plattegrondje proberen we Ziggy's te vinden, maar de kaart is niet echt heel behulpzaam, net als het meisje bij de toeristeninformatie overigens. Ze wijst op het kaartje waar het restaurant ligt, maar het gaat niet van harte. Het is ongeveer 15 minuten lopen volgens haar, dat klinkt prima. We lopen echter helemaal verkeerd, we belanden op een soort industrieterrein. We spreken verschillende mensen aan, maar niemand kan ons helpen. Ze spreken geen Engels en kunnen ook niet aanwijzen waar we zijn op de kaart. Gelukkig komt er dan een jonge gast achter ons aan en hij probeert ons te helpen door te gebaren met handen en voeten, we worden weer in de juiste richting gestuurd. Na even te lopen zien we weer een bekend plekje en kunnen we ons weer oriënteren, we dachten even dat we verdwaald waren. We hebben nu in elk geval geleerd om de aanduiding van moskee op een kaartje niet als oriëntatiepunt te gebruiken, want er ligt wel een moskee op elke straathoek bijna.

Terug op het centrale plein, vlakbij onze auto, doen we nog een laatste poging om Ziggy's te vinden. Dan blijkt dat het slechts een klein stukje hogerop is dan waar onze auto geparkeerd is. Het is wel een flinke klim tegen de heuvel, dus pakken we -heel Amerikaans- de auto en rijden naar boven. Voor de deur kunnen we parkeren. Het ziet er ontzettend leuk uit! Het restaurant is tegen de berg op gebouwd, en ze hebben op 4 niveaus terrasjes. We klimmen helemaal naar boven voor het mooiste uitzicht en de schaduw, hier hebben ze grote doeken over het terras gespannen. We nestelen ons in de heerlijke, met zachte kussens beklede bankjes en bestellen het eten dat de ober ons aanraadt. Hij blijkt enkele Nederlandse woorden te verstaan en moet steeds om ons glimlachen. Hij vraagt ons nog enkele vertalingen, waarschijnlijk voor toekomstige gasten.

Als voorgerecht eten we een soort van dunne loempia met kaas en kruiden, als hoofdgerecht hbben we een lokale specialiteit van pasta met een saus van gedroogde bief dat hier pastirma heet. Het klinkt heel apart, en dat was het ook. Maar wel erg lekker! We eten onze vingers er weer bij op. Ürgüp is het plaatsje van de wijnboeren in Cappadocië, een stuk verderop tegen de heuvel ligt de wijnboerderij Tusaran. Ik wil die wijn wel eens proeven en ik neem een glas. Hier is hij tenminste betaalbaar, in Istanbul was alcohol echt peperduur. Daar betaal je tussen de ¸€70 en €100 per fles, en €20 tot €30 voor een glas. Dat komt vooral doordat moslims geen alcohol drinken, maar zij wagen zich wel volop aan het alcoholvrije bier Efes. Omdat wijn hier echter verbouwd word, is het hier dus een stuk betaalbaarder, een glas kost hier €5 tot €7, dat is de moeite van het proberen wel waard. Daarbij neem ik ook nog een glas zelfgemaakte lemonata, en ook die is heerlijk. Het is echt genieten op dit terras met het fantastische uitzicht, de heerlijke bankjes en het zeer smakelijker eten. De bediening en de eigenaren van het restaurant zijn ook enorm vriendelijk, we voelen ons zeer welkom.



Na het eten rijden we verder naar Ortahisar en onderweg komen we weer door het prachtige landschap. We nemen de afslag naar een panorama punt, dat op de kaart staat aangegeven als sunset point. Het uitzicht is hier schitterend. We blijven maar deja vu's houden met het Amerikaanse landschap, vooral Escalante, Capitol Reef en Badlands meen ik te herkennen in het landschap hier.

In het dorpje Ortahisar rijden we eerst dwars door het dorp naar de andere kant, om de hoge oude rots te fotograferen. In deze rots woonde vroeger het hele dorp, maar het is nu ontoegankelijk geworden.Daarna parkeren we onze auto en we wandelen even door het dorp. Op verschillende plekken wordt organische viagra aangeboden, wat niets anders blijkt te zijn dan een variatie aan nootjes. We komen ze later nog vaker tegen. Heel grappig! We mogen ze allemaal proeven en ik besluit een zakje amandelen te kopen die met sesamzaadjes zijn geroosterd. Erg lekker!

Daarna strijken we neer op het volgende terras voor een kop koffie en wat fris. Bij het betalen geef ik de eigenaar een fooi en prompt worden we uitgenodigd om binnen een kijkje te nemen. Het terras ligt aan de voet van de hoge rots, en hij laat ons zien waar zijn familie vroeger gewoond heeft. Het is 800 tot 900 jaar oud en nog volledig origineel. Heel bijzonder! Hij heeft er nu een wijnkelder en -proeverij van gemaakt.





Het is inmiddels alweer half 5 en we besluiten om terug te rijden naar Göreme om even te rusten in ons hotel. Peter doet even zijn ogen dicht, en ik werk aan de achterstand vat het verslag. Heerlijk even relaxen! Ook maken we gebruik van de laundry service: 20 TL voor een tas vol was is prima te doen, toch? Daar gaan we zelf niet voor experimenteren met handwasjes. We verzamelen alles dat we graag weer schoon willen hebben voor de rest van de trip.

Even voor 7 uur stappen we weer in de auto en rijden we naar Sunset Point voor de zonsondergang. Maar helaas, we zien geen mooi gekeurde luchten vandaag. Waren we hier gisteren maar. We wachten nog even tot half 8, maar er gebeurt niets en we rijden weer terug naar het hotel. We hebben pas een reservering om te eten om 9 uur, en dus relaxen we weer even. Peter doet een spelletje en ik werk aan het verslag.

Het restaurant ligt slechts enkele meters verderop tegen de heuvel aan geplakt, we zijn er zo. We krijgen een heerlijk tafeltje aan het raam en we bestellen de aanraders van onze hotelmanager. Voor mij betekent dat de mixed meze als voorgerecht, voor Peter een kopje soep. Als hoofdgerecht bestellen we allebei de Sultan Kebab. We drinken daarbij een fles zoete wijn van Tusaran, diezelfde wijnboer uit Ürgüp weer, en die valt er lekker in. De soep van Peter is heel lekker, de mixed meze is oké. Het ziet er wel prachtig uit, maar ik heb ze lekkerder gehad. Het hoofdgerecht is weer super, opnieuw met veel warme groente geserveerd. De kebab is hier van heerlijk malse bief gemaakt, tongstrelend lekker. Wat de groenten betreft kan ik in Turkije echt mijn hart wel ophalen, ze gebruiken veel groentes in hun gerechten, zowel koud als warm, maar wel heel anders dan wij gewend zijn. Een gewoon bakje sla heb ik hier nog niet gezien.

Na het eten is het alweer 10 uur geweest, het wordt langzaam tijd voor bed. Ik tik nog wat aan het verslag, Peter doet een spelletje. We hebben geen tv op onze kamer in dit hotel, en eigenlijk vinden we dat prima. We genieten van de rust. Om even na 11 uur gaat het licht weer uit.