Zondag 27 mei: watervallen rond Antalya

Het is nu zondagavond 9 uur geweest, onze laatste dag in Antalya loopt alweer ten einde. Een heerlijke dag alweer, we hebben genoten van prachtige watervallen en een heerlijk etentje op één van de mooiste terrasjes van Antalya. Het lijkt wel vakantie!

De dag begon weer met uitslapen, hoewel dat hier nooit heel laat wordt door de lichte kamer en het rumoer om ons heen. Heel vervelend is dat niet, zo duurt de dag ook lekker lang. Vanochtend brak de dag aan om half 9, en om half 10 schoven we aan het ontbijt. Daarna hebben we nog even ons boeltje bij elkaar gepakt en hebben we gevraagd om de auto. Volgens de receptioniste van het hotel stond die voor de deur, maar daar was hij toch echt niet te vinden. De "valet" liet behoorlijk lang op zich wachten, en toen we eindelijk de auto gevonden hadden stond hij klem geparkeerd. Hij moest dus op zoek naar de sleutels van die andere auto, en ook dat duurde zijn tijd. Zucht........... Het hotel is fantastisch gelegen, en ook wel mooi door zijn authentiek gebouw, maar het personeel hier is niet echt klantvriendelijk. Wat een contrast met wat we elders hebben meegemaakt. Sommige stafleden zijn heel vriendelijk, maar die zijn echt in de minderheid. Ik vermoed dat het ook komt doordat hier groepen worden gehuisvest van touroperators, zo is Oad ook vertegenwoordigd en er zitten dus heel wat Nederlanders, maar ook heel wat Duitsers. ze hoeven dus weinig moeite te doen om het iedereen naar de zin te maken en wellicht is dat ook de achtergrond van al die rare regels die ze hanteren. Het was uiteindelijk al kwart voor 11 toen we op pad konden gaan, na 3 kwartier wachten.

Het was nog even een uitdaging om uit Kaleici te komen met de auto, de oude binnenstad is eigenlijk autovrij en alleen toegankelijk voor bewoners en hotelgasten. En het is net een doolhof hier. Maar na even zoeken en vragen aan een heel behulpzame eigenaar van een kruidenwinkeltje vonden we toch de uitgang. Als eerste gingen we op zoek naar de Onderste Düden waterval, dat is een waterval die in de zee klettert vanaf een rots bij Lara Beach dat ook bij de stad Antalya hoort en vol staat met all inclusive resorts. Zowel de Tom Tom als ook de navigatie op Peter's iPhone konden de Onderste Düden niet traceren, en ook op internet vond ik nergens een adres. We reden dus op goed geluk naar Lara Beach en gingen op zoek. Het heeft even wat moeite gekost, maar uiteindelijk is het goed gekomen. En het was de moeite waard. Gelukkig maar, dat we niet met de boot zijn gegaan, dit uitzicht was meer dan prima.



Warm was het vandaag wel, hoewel de temperatuurmeter aangaf dat het 26 graden was, voelde het als 36 graden. We hadden er allebei wel moeite mee, en moesten er echt aan wennen. De warmte in Turkije is toch echt een stuk vochtiger dan in Nederland volgens mij. Maar goed, het is wel fijn dat we zo'n heerlijk weer hebben, de zon schijnt echt volop.

Na de Düden waterval was de volgende stop gepland in Perge, waar we Romeinse ruïnes wilden bekijken, maar dat bleek lastiger dan gedacht. Ook daarvan konden we niet echt een route vinden, en ook geen adres. We wisten echter dat het in het dorpje Aksu ligt, maar daarvan kent Tom Tom er minstens 25. Op goed geluk kozen we er 1 die qua afstand en ligging wel leek te kloppen. Groot was dan ook de verrassing toen we opeens bij de ingang stonden van de Kursunlu waterval. Die stond ook op het lijstje van vandaag, dus we parkeerden de auto en togen naar binnen. We waren al een flink stuk op weg, toen ik me realiseerde dat ik het statief was vergeten. Eerst maar eens kijken of dit park inderdaad de moeite waard is, ik kan altijd nog even teruglopen.

We maakten de volledige wandeling, inclusief de kleine watervallen, en we genoten met volle teugen. Wat een prachtig park, mooi aangelegd en ook heel mooie watervallen! Na het bekijken van de kleine waterval moesten we wel weer een flinke klim naar boven maken, maar het was zeker de moeite waard. We streken neer op het bijgelegen terras met heerlijke zitbankjes op zoek naar verkoeling. Eigenlijk is de Turkse gewoonte om bij elke bezienswaardigheid een soort van souvenirstraat te maken, inclusief heerlijke terrasjes, nog niet eens zo slecht. Je krijgt er altijd een koel drankje en het is er meestal niet heel duur. Vooral water is spotgoedkoop in Turkije. Voor een halve liter betaal je gemiddels tussen de €0,25 en €0,50. Vandaag was bijna gratis, of ze hebben verkeerd geteld. We moesten 18 TL afrekenen voor 7 blikjes cola die we samen dronken. We hebben heel wat tijd op dat terras doorgebracht. En het is ook fijn dat je er bijna altijd wel lekker kan zitten, de turkse terrasjes zijn meestal heel comfortabel.

Ook is het altijd leuk om mensen te kijken op een terras, vooral hier. In dit park is ook een groot picknick terrein aangelegd, en er kwamen op deze zondag heel wat complete Turkse families met hun barbecue en grote picknickmanden een gezellige zondag doorbrengen.

Toen ik afgekoeld was liep ik terug naar de auto voor het statief, en daarna waagde ik me nog eens naar beneden. Peter bleef de wacht houden op het terras, zo kon ik even de tijd nemen om mooie plaatjes te schieten. Althans, dat hoop ik. Ik trok heel wat bekijks met mijn statief, toen ik na de eerste schietsessie achterom keek had ik een heel publiek verzameld, en allemaal wilden ze de foto bekijken die ik had gemaakt. Zo grappig! Ik oogste veel bewondering. Een stukje verderop trof ik een Turkse familie die heel graag door mij op de foto wilde worden gezet. Toe maar dan! Ik maakte een familieportret met de waterval op de achtergrond en ik liet hen het e-mail adres invoeren in mijn telefoon om de foto later op te sturen. Als tegenprestatie moest ik ook op de foto met hen, toch wel heel grappig. Ze waren zo ontzettend dankbaar, en zo blij. Echt schattig!



Daarna ging ik verder op mijn statief-ronde. De kleine waterval sloeg ik over, die wandeling wilde ik geen 2 keer maken met deze hitte. En toen ik weer boven was, nam ik natuurlijk weer een drankje om af te koelen. Wat een heerlijke middag zo! En omdat ik tijdens mijn tweede ronde vergeten was om foto's te maken met de iPhone voor facebook, toog ik zelfs nog een derde keer naar beneden. Je moet er wat voor overhebben. Mijn liefde voor watervallen is groot! Maar toen werd Peter ook wel een beetje ongeduldig, en gingen we op pad naar de volgende stop.





Perge stond nog steeds op het lijstje, maar we konden opnieuw niet vinden. Uiteindelijk gaven we het op. Ach, er komen nog genoeg gelegenheden voor het bezichtigen van ruïnes. Ik schrijf overigens steeds Romeinse ruïnes in dit verslag, maar ik realiseer me nu dat dat wellicht helemaal niet klopt. Jullie weten vast al dat ik een cultuurbarbaar ben, dus sorry als ik het fout heb. Volgens mij zijn het vooral Hellenistische ruïnes, zo noemen de Turken het, en Hellenistisch komt volgens mij van Grieks en niet Romeins. Groot verschil, en eigenlijk zou ik dat met mijn gymnasium achtergrond wel beer moeten weten. Shame on me...

De laatste stop van vandaag was gepland bij de Bovenste Düden waterval. Dezelde rivier die we vanochtend in zee zagen kletteren, maar nu een stukje verder landinwaarts. Ook hier was weer een heel park aangelegd, al was het een stuk minder mooi dan bij de Kursunlu waterval. Ook hier weer heel veel Turkse families op een zondags uitje met complete picknickmanden, en het was er gezellig druk. De waterval was niet zo indrukwekkend als de vorige, maar toch wel leuk om gezien te hebben en uiteraard weer prima voor mijn afstreeplijstje.



In het souvenirstraatje bij de ingang kochten we 2 flesjes water en we gingen weer op weg naar het hotel. Het plan was om in de stad bij het hotel ergens te eten vandaag. De eerste keer misten we de afslag naar Kaleici en dus moesten we een nieuw rondje rijden dat gelijk werd afgestraft. Er was in de stad één of andere processie aan de gang, een treintje versierd met bloemen en vol met jonge meisjes, voorafgegaan door de drumband en een stoet mensen met weer een heleboel bloemen. Pffff, dat duurde wel even voordat we weer op weg konden gaan. Er was politie aanwezig om het verkeer te regelen, maar eigenlijk deed hij helemaal niets. Zoals we wel vaker hebben gezien. Je ziet genoeg politie op straat, maar wat hun functie nu precies is, is ons niet helemaal duidelijk. Ze voeren eigenlijk geen steek uit.

Zo werden we gisteren tijdens onze wandeling door de stad ook aangesproken door een politieagent, die er duidelijk een tweede baantje op nahield: toeristen rondleiden door de omgeving voor een vergoeding. Hij sprak ons aan op een plein, en vroeg ons waar we vandaan kwamen. Hij troonde ons mee naar zijn kantoortje en pakte een landkaart erbij, om ons allerlei bezienswaardigheden te laten zien. Na even gezellig te hebben gepraat, kwam de aap uit de mouw: hij wilde wel met ons op pad voor €100 per dag, maar omdat we al een huurauto hadden kwamen we daar netjes onderuit. Daarna stelde hij voor om samen enkele plekken te bezoeken in de omgeving, maar dat zagen we niet echt zitten. We vertelden dan ook dat we al een "appointment" hadden, dat is in Turkije een goede manier om ergens onderuit te komen. Ronduit "nee" zeggen ervaren ze namelijk als een belediging. Toen besloot hij om dan maar telefoonnummers uit te wisselen, maar helaas hebben wij geen telefoons meegenomen. Een leugentje op bestwil mag best af en toe, toch? Hij schreef zijn nummer dan maar op een briefje, zodat we contact konden opnemen met hem. Pffff...

Soms is het best lastig om de echte Turkse vriendelijkheid, die je wel heel veel tegenkomt trouwens, te onderscheiden van de Turken die je iets willen verkopen. De charmante manier waarop je aangesproken wordt is een standaard begin namelijk, ze weten wel hoe ze het moeten aanpakken. En gelukkig zijn de commerciële uitkleedpogingen nog beperkt in aantal, en overheersen de "echte" vriendelijke Turken enorm. En die vriendelijkheid is dan ook wel heel bijzonder en heel charmant, die raakt je echt. Het is moeilijk om uit te leggen, dat moet je gewoon meemaken denk ik. We zijn er in elk geval al vaak door geroerd. Zoals zo'n eigenaar van een kruidenwinkeltje van vanochtend die met een grap en een grol, uiteindelijk heel vriendelijk behulpzaam is en met een dikke handdruk weer afscheid neemt. En ook de eigenaar van de tapijtwinkel die we gisteren spraken, ook zo'n voorbeeld. Die warmte die van de mensen uitgaat is echt wel bijzonder.

Maar goed, weer terug naar de processie van vandaag. Na een kwartiertje wachten konden we toch weer verder rijden en vonden we lekker snel de weg naar het hotel. Daar parkeerden we de auto, en op onze kamer fristen we ons even op. We namen geen lange pauze, want de maag knorde behoorlijk. Ik zocht met tripadvisor naar restaurantjes, en vond een sushitentje, maar daarvoor moesten we met de auto op pad. Uiteindelijk besloten we om naar de Hidirlik toren te lopen en te eten bij Castle Restaurant, dat in de Rough Guide staat aangeprezen als een restaurant met goed eten en een geweldig uitzicht. En dat is wel aan ons besteed.

De wandeling kostte slechts 5 minuten, en we streken neer op het terrasje. Helaas was er geen tafeltje vrij aan de balustrade bij het water, maar dat duurde niet lang. Net nadat ons drinken was geserveerd konden we verhuizen. Heerlijk! Dat uitzicht is echt perfect, daar kunnen we van genieten. Ik trapte af met een bailey's, en als voorgerecht de gemengde Meze met brood. Peter nam gefrituurde uienringen. Het hoofdgerecht was een schotel van al hun specialiteiten als kebab, köfte en verschillende spiesjes, geserveerd met veel groente, rijs en frietjes. Heerlijk! Maar wel veel, wat wij niet opkregen hebben we gevoerd aan de bedelpoes op het terras. Die heeft nu zijn buikje ook eens heerlijk rond gegeten.

Na het eten hebben we nog even gewandeld door de stad, maar daar gingen de meeste winkels sluiten. Niet raar ook voor een zondagavond. Om half 9 waren we dan ook weer terug in het hotel, waar ik neerstreek op de bank voor het schrijven van dit verslag, en het lezen van berichten op facebook. Inmiddels is de avond voorbij. Ik ga me nog even douchen, en dan gaat het licht uit. Morgen willen we redelijk op tijd vertrekken, we hebben een rit van 220km voor de boeg en onderweg willen we nog een aantal stops maken.