Woensdag 16 mei: Gearriveerd in Istanbul

We zijn er! En wat een heerlijke aankomst in deze bijzondere stad. Alleen al het rondje dat we over de stad vlogen was de moeite waard, wat ligt Istanbul toch mooi. De reis verliep relaxt en voorspoedig, de kleine vertraging mag eigenlijk geen naam hebben.

We arriveerden op Schiphol met de trein, en kwamen daar als eerste bij een lege balie van Turkish Airlines. We moesten 5 minuten wachten voordat we onze koffers mochten afgeven. Inchecken hadden we online al gedaan, maar er was geen aparte balie voor het afgeven van alleen de koffers. Ook niet zo erg, want we wilden toch nog proberen om stoelen bij de nooduitgang te bemachtigen, dat was op internet niet gelukt. De wachttijd hebben we gezellig gekletst met een vriendelijke stagiaire over onder andere fotograferen. Ook wilde ze graag weten waarom we al zo vroeg op het vliegveld waren (3 uur van tevoren), maar dat had dus te maken met die nooduitgang. Bovendien vinden we het wel lekker om even nog iets te eten en lekker op ons gemak over het vliegveld te banjeren.

De weegschaal was heel vriendelijk voor ons, en volgens de grondstewardess hadden we zelfs 30kg per persoon mogen meenemen, dat stond in haar systeem. Nou, dat biedt perspectief voor ons als shop-a-holics. De handbagage werd wel even kritisch bekeken, maar niet gewogen. Prima! Ik ben benieuwd of dat op de terugweg ook zo soepel gaat. Maar Peter en ik hebben ons meegenomen dat we zonder mokken gewoon gaan betalen voor overgewicht van de handbagage als dat nodig mocht zijn. Volgens hun website kost dat € 7 per kg, dus als we 5 kg meer moeten meenemen, betalen we gewoon € 35. Dat hebben we maar alvast ingecalculeerd. De stoelen konden nog worden gewijzigd naar plekken bij de nooduitgang, dat is vooral voor Peter erg fijn.

Na het inchecken zijn we even naar de etos gelopen voor een potje crème dat ik nog nodig had, en daarna zijn we op zoek gegaan naar een eettentje. Eigenlijk had ik zin in sushi, maar we konden niet vinden waar we dat konden krijgen. Het moet er wel zijn, maar waar? Voor een volgende keer ga ik dat zeker opzoeken! Nu togen we naar het Panoramaterras, dat leek ons wel eens leuk voor de afwisseling, het Grand Café hebben we nu wel vaak genoeg gezien.

We moesten even zoeken -de bewegwijzering op Schiphol vind ik niet altijd heel logisch- maar met de hulp van een vriendelijke KLM-dame vonden we het toch. Onderweg liepen we binnendoor naar vertrekhal 2, en langs de tussensluis ligt de valetparking van Schiphol.

De mensen die daar gebruik van maken hebben zeker wel genoeg te besteden, de auto's die er geparkeerd stonden logen er niet om. Panamera's, Range Rovers, Audi TT, noem maar op. En toen zag ik een wel heel aparte sportwagen komen aanrijden, wat een gave bak was dat zeg! Die hadden we nog niet eerder gezien. En ook het logo konden we niet thuisbrengen. We maakten een foto met de iPhone en ik plaatste een bericht op facebook, Robert Jan wist natuurlijk wel het merk: een Fisker Karma. Nooit van gehoord! Maar wel ontzettend gaaf!

Eenmaal bij het panorama terras hebben we eerst iets gedronken bij het Dakota café, maar het menu vonden we hier niet echt bijzonder. Na het afrekenen van de drankjes zijn we dan maar naar de overkant gelopen, naar het self-service restaurant. Hier kozen we allebei een cheeeseburger die best lekker was. Intussen regende het buiten pijpenstelen, dus we hadden weinig zin om buiten een kijkje te nemen. We amuseerden ons even met de telefoon en wat berichtjes, en daarna gingen we op weg naar onze gate: G2. De paspoortcontrole was helemaal leeg en we konden er zo doorlopen. We hoefden maar met ons paspoort te wuiven, blijkbaar zien we er vandaag heel betrouwbaar uit. Onderweg hebben we even wat Turkse Lira's gekocht bij de ABN AMRO en daarna waren we in een mum van tijd bij de gate.

Die was echter nog niet geopend, en ook hier moesten we weer even 5 minuten wachten. We hebben ons vermaakt met een gezellig gesprek met de ras-Amsterdamse beveiligingsbeambte die ons van alles uitlegde over de nieuwe bodyscan die er stond. Ik vroeg haar of ik mijn buik moest intrekken, maar dat was gelukkig niet nodig. Deze scan werkte met radiogolven en gaf alleen de plekken aan waar ze handmatig moesten controleren. De tassen gingen bijna probleemloos door de scanner, ze hadden alleen een beetje moeite met de statiefkop, die ik altijd in de handbagage meeneem omdat ik hem heelhuids wil transporteren. Daarna begon de rest van het wachten.

Anne Lotte had Peter gisteren een nieuw spelletje laten zien op de iPad en daar bogen we ons met z'n tweeën over: de Logos Quizz. Wat een superverslavende app is dat zeg! De tijd vloog voorbij. Eigenlijk zouden we om 14.35h vertrekken, maar op dat moment was het boarden nog niet eens begonnen. Van de vertraging hebben we echter weinig gemerkt, we hebben ons prima vermaakt met de quiz.

Het boarden verliep vlot en eenmaal op onze plekken gingen we snel weer verder met het spelletje. In de wachtruimte bij de gate had ik het snel ook nog even gedownload op mijn iPad en zo konden we tegen elkaar op spelen. Leuk! De electronica hoefde deze keer niet uitgeschakeld te worden, dus ook de start is bijna volledig aan ons voorbij gegaan. Ik heb geen flauw idee hoe laat we zijn vertrokken eigenlijk. Van werken aan mijn verslag is in het vliegtuig niets meer gekomen, ik heb zelfs niet eens gelezen. De tijd vloog voorbij. We hebben het spelletje even onderbroken voor een heerlijke maaltijd, zo lekker hebben we nog niet eerder gegeten in het vliegtuig, en speelden daarna weer fanatiek verder. Wat ik trouwens wel erg leuk vond, is dat Turkish Airlines voor het uitdelen van het eten een menukaart uitdeelt. Zo grappig, en ook heel handig voor mij. Zo kan ik lezen wat ik kan kiezen, en hoef ik niet te gokken omdat ik de dames normaal bijna niet kan verstaan. We kozen allebei de kebab, en die smaakte echt voortreffelijk. Hij werd geserveerd met rijst, een broodje en een heel lekkere bonensalade.

Toen we moe werden van het spelletje zat het grootste gedeelte van de vlucht er alweer op en begonnen we langzaam aan de landing. Zo mag het altijd gaan! De aankomst boven Istanbul was bijna spectaculair te noemen, het prachtige uitzicht over de stad noemde ik eerder al. Het duurde even voordat we na de landing naar een plekje konden taxiën waar we mochten uitstappen, maar eenmaal daar ging de deur ook gelijk al open. We stonden ergens midden op het vliegveld, en onderaan de 2 trappen stonden 2 bussen te wachten. Die nam na vertrek de uitgebreide route en zo stonden we pas na 10 minuten binnen in de luchthaven. Daar moesten we eerst een visum aanschaffen voor €15 per persoon en vervolgens nog eens door de paspoortcontrole. Hoewel er een behoorlijke rij stond, ging het heel vlot. Peter was er zo doorheen, mijn paspoort werd minstens 6 keer gescand en de beambte ging steeds norser kijken en dieper fronsen. Ik zag alweer een of andere donderbui hangen, maar uiteindelijk kwam het toch nog goed en dat alles zonder woorden. Gelukkig, ik kon weer ademhalen.

Na een korte wandeling naar de bagageband moesten we nog even wachten, maar niet heel lang. De koffers kwamen er al snel aan. Daarna was het een kleine wandeling naar de uitgang en daar stond een rijtje taxi's te wachten. Nadat ik me ervan had verzekerd dat de meter aanstond gingen we op pad. Maar de chauffeur had nog een keuzemenu voor ons: er waren maar liefst 3 routes naar de stad. Twee daarvan waren het goedkoopst maar risicovol door druk verkeer, en een opstopping zou de prijs ook weer duurder maken. Hij wist een snellere die gegarandeerd zou doorrijden maar wel duurder was. Zijn voorkeur was wel duidelijk en hij had een beetje moeite om te accepteren dat wij dat niet wilden. Ik wilde de gok wel nemen voor de risicovolle route, in het slechtste geval moesten we daar ook meer betalen, maar hadden we in elk geval wel de mooiste route.

Toen we eindelijk een overeenkomst hadden kon de rit beginnen, en hoe...... Het werd een echte dollemansrit door de stad. Jemig zeg! Er werd driftig om ons heen getoeterd voor zijn kunsten, en niet omdat ze zo gewaardeerd werden. Volgens onze chauffeur heeft de hele stad een aparte taxibaan, en wel in het midden van 2 banen. En wee als een ander dat doet, dan toetert hij flink terug. Hij reed regelmatig door rood, sneed anderen af en ging gewoon naar de linkerbaan terwijl er iemand naast hem zat. Nou, ik heb geen last van wagenziekte, maar ik zou het zomaar kunnen ontwikkelen bij hem. We hebben maar vooral geprobeerd te genieten van de mooie uitzichten en de stad, die veel indruk maakte. De stad ziet er vanuit de auto in elk geval heel mooi uit: veel groet, veel bloemen, en ook schoon. Door het tijdstip werd het langzaam donker en gingen overal de lampen aan. Ik had geen landkaartje in de tas, die zat ergens in de koffer, maar door alle voorbereidingen kon ik in mijn hoofd de route aardig volgen en ik wees Peter al wat bijzondere gebouwen aan die we later nog zullen zien. Leuk vooruitzicht!

Na aankomst in ons poepsjieke hotel Elite World Istanbul hebben we ons even geïnstalleerd en daarna zijn we nog even naar buiten gegaan om een rondje te lopen en even wat stad te snuiven. Peter wilde graag nog iets eten en ook moesten we nog wat drinken inkopen. Het was een leuke eerste kennismaking. Het hotel ligt vlakbij Taksim Square en er liggen veel winkeltjes en restaurantjes omheen. Om de 2 meter worden we aangesproken om toch vooral daar te gaan eten. Sommigen doen het wel op een leuke manier, het hoort er nu eenmaal bij hier. Ook zijn er veel kleine supermarktjes, en ik zie op verschillende plekken echt het mooiste fruit liggen. Druiven die bijna zo dik zijn als een kleine pruim, die zien er goddelijk uit, een dezer dagen ga ik die zeker nog proberen.

We laten ons verleiden om ergens te eten, maar dat was niet echt een bijzondere keuze. Morgen beter. Daarna gaan we nog even wat drinken halen en met een gratis welkomstdrankje lopen we in het hotel terug naar onze kamer. We bereiden onze planning voor, morgen is naar verwachting de mooiste dag, die willen we dus vooral buiten besteden. Daarna wordt het weer slechter en gaat het mogelijk af en toe regenen. Dan kunnen we altijd nog de moskees en paleizen van binnen bekijken. Tot morgen!