Zondag 20 mei: een laatste regenachtige dag in Istanbul

Omdat het gisteren zo enorm druk was in de stad vanwege de feestdag en de protesten, besluit ik vandaag vroeg op te staan om de Hagia Sofia en de Basicila Cisternen te bekijken. Peter heeft geen zin op vroeg op te staan, hij wil graag uitslapen en even bijtanken, omdat we toch een lagen dag in het vooruitzicht hebben vandaag. Dat betekent dus dat ik alleen op stap ga vanochtend.

Dat het gisteren echt een bizarre dag was in de stad bewijzen onderstaande foto's wel, deze heb ik van internet geplukt, van Turkse nieuwssites. De eerste foto is gemaakt in Taksim, vlakbij ons hotel. De 2e foto is gemaakt van de protestmars langs het water. Na de mars bleven dus een heel groot deel van deze mensen in de stad achter, en dat hebben we ook wel gemerkt. Op sommige plekken was er geen doorkomen aan, de tunnel onder de grote weg door bij de Galata brug bijvoorbeeld, was zo vol dat je niet eens kon lopen, je kon je alleen laten meevoeren met de stroom mensen. Ik word daar akelig van, en voel me helemaal niet op mijn gemak. Ik denk dat we er wijs aan hebben gedaan om de drukte te proberen te ontvluchten gisteren, wat ook redelijk gelukt is. Nu hebben we er maar kort last van gehad.



Maar nu terug naar vandaag. De wekker gaat om half 8 en als ik door de gordijnen spiek zie ik een grijze en regenachtige stad. Bah! Ik twijfel nu of ik überhaupt wel zal gaan, maar ik besluit om toch door te zetten. De bezienswaardigheden zijn natuurlijk niet alleen mooi van buiten, maar juist ook van binnen, vooral de Hagia Sofia en de Cisternen.

Als ik me heb aangekleed piep ik ertussenuit. Als eerste ga ik even langs de receptie om een late checkout te regelen. Normaal moeten we om 12 uur uitchecken, maar nu mogen we -gratis- tot 2 uur gebruik maken van de kamer. Dat betekent dat ik me niet hoef te haasten. Daarna ga ik via de gebruikelijke route naar de Oude Stad, ik stap uit op de halte Sultahnamet. Het reizen met het openbaar vervoer voelt al heel vertrouwd.

Het regent heel zachtjes, niet hard genoeg om met een paraplu te moeten lopen. Bij de ingang van de Hagia Sofia wordt de rij wachtenden, die nu aanzienlijk korter is dan gisteren, belaagd door allerlei verkopers met prullaria, en natuurlijk ook paraplu's. Om me heen zie ik al genoeg van die gekleurde en doorzichtige paraplu's verschijnen. De verkopers slaan echt hun slag bij de toeristen, en ik heb al verschillende keren gemerkt dat iedere verkoper zijn eigen territorium heeft. En begeef je niet op het territorium van een ander, dan word je hardhandig weggejaagd! Ik denk dat ik het juiste knikje inmiddels wel gevonden heb. Ik geen geen antwoord meer op al die verkopers, maar knik en maak een gebaar dat ik niet ben geïnteresseerd, gelukkig word ik dan altijd meteen met rust gelaten.

De rij vordert snel en ik ben in no time binnen de poort. Uiteraard moet je ook hier door de beveiliging, en mijn statief wordt ingenomen. Ik had het meegenomen omdat ik veel binnen zou fotograferen, en op de website stond niet dat een statief niet was toegestaan. Toch vind ik het niet heel erg, want eigenlijk zeul ik de tas voor niets mee. Ik heb namelijk de statiefkop nog niet erop gezet, die zit nog in de handbagage in het hotel. Heel stom van mezelf! Nu moet ik hem achterlaten bij de bewaking, en ik krijg een stickertje met een nummer op mijn kaartje geplakt om het statief nadien weer op te halen.

De kerk, of beter gezegd het museum, vind ik ontzettend mooi. De beschilderingen zijn prachtig, het maakt veel indruk. Wat fotograferen betreft: dat is hier heel lastig. Het is erg druk binnen, en ook donker. Zonder statief is het moeilijk goede foto's te maken. Ik gebruik wel de flitser, maar op de groothoeklens duurt het even voordat ik hem aan de praat heb. Ik klungel behoorlijk, maar zie dan dat hij niet goed is ingeschoven en geen contact maakt met de hot shoe. Dan kan ik natuurlijk wel lang blijven proberen. Toch blijf ik af en toe een klungelfotografe, want later bedenk ik me dat ik bij het flitsen de zonnekap niet heb verwijderd van de lens, en dat geeft altijd zo'n "mooie" donkere boog. Heb ik de flitser dus voor niets gebruikt.



Als ik er genoeg van heb in de Hagia Sofia, moet ik met kunst en vliegwerk mijn statief terughalen bij de bewaking bij de ingang. Een lastige opgaven om tegen de stroom in terug te lopen, vooral door al die groepen. Daarna loop ik naar de overkant van de straat voor de Basilica Cisternen. Hier staat ook een rij, maar die is veel korter dan gisteren en vlot ook behoorlijk snel. Ook nu ben ik weer snel binnen.

Ook hier geniet ik enorm van de pracht van het bouwwerk, al is het hier nog moeilijker fotograferen dan in de Hagia Sofia. Ik baal dat ik mijn statief niet kan gebruiken omdat ik de kop niet bij me heb. Zo stom! Ik had hem hier goed kunnen gebruiken. Ik hoop nu dat er toch wat foto's de moeite waard zijn, maar ik ben er bang voor. Het is er zo enorm donker. Maar de mooie verlichting van al die pilaren in het water geeft wel een heel apart effect om te zien. Een aanrader dus!

Het is net 11 uur geweest als ik weer naar buiten kom, en ik besluit nog even een wandelingetje te maken over het pad tussen de Hagia Sofia en de Blauwe Moskee. Hier heb je een mooi uitzicht op het buitenaanzicht van beide religieuze gebouwen. Je staat er overigens wel steeds op een rijtje met anderen te fotograferen, best een grappig gezicht. Als ik een foto maak van de Hagia Sofia word ik ineens in mijn buik gepord door een oude Turkse man die op het bankje zit. Hij port nog verschillende keren, terwijl hij in het Turks tegen me praat. Ik heb geen flauw idee wat hij van me wil, want ik begrijp hem niet. Dat zeg ik hem ook, in het Engels, maar hij heeft er geen boodschap aan. Dan draai ik me maar om en vertrek een eindje verderop, hij zal wel last hebben van mij denk ik.



Na de foto's loop ik nog even snel over de Arasta bazaar, een kleine bazaar maar wel heel exclusief. Ik koop ter niets, maar het is altijd heerlijk om er even te kijken. Vervolgens wandel ik terug naar de tram om terug te gaan naar het hotel. Het is inmiddels een stuk drukker dan vanochtend, maar ik kan wel een zitplaats vinden. Deze drukte is echt niets vergeleken bij gisteren. Buiten regent het overigens nog steeds zachtjes, en de lucht is nog grijs. Het ziet er niet naar uit dat het vandaag beter wordt.

Als ik op het Taksim plein uitstap, zie ik nog steeds de ME en andere politiebussen staan, dat had vast te maken met de grote protesten gisteren. Op het Taksim plein is een enorme meute mensen bijeengekomen gisteren, ik zie er overal foto's van in de lokale kranten. Zouden ze vandaag nog wat verwachten?

Op de route van het plein naar het hotel loop ik langs verschillende winkeltjes, en in één van die winkeltjes hangt een outfit van een lang vest en een broek met een shirt, in de kleur koraal en wit. Ik ben dol op die kleur en ik vind het erg mooi, vooral het vest. Ik loop even naar binnen om het beter te bekijken, maar van de koraalkleur hebben ze nog maar 1 set en die hangt in de etalage. De prijs is 199 TL en dat vind ik eigenlijk wat veel, dus ik laat het toch maar zitten.

Terug in het hotel lees ik eerst even de mail en de facebookberichten, en daarna pakken we de koffers weer in. Dat hebben we nu in 10 minuten gedaan, echt een piece of cake. Als we daarmee klaar zijn is de grote vraag: wat gaan we vanmiddag doen? Ik heb nog een heel grote wens in Istanbul, en dat is de Sakirin moskee te zien in de Aziatische wijk. We zijn sowieso nog niet in de Aziatische wijk geweest trouwens, maar dat nodigt met dit weer ook niet echt uit. Het regent namelijk nog steeds, en het ziet er heel grijs uit. De moskee is de modernste van Turkije en ook de enige ooit die is ontworpen door een vrouw. Vooral de architectuur is heel bijzonder. Hij is echter niet heel gemakkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer, en ook de taxi is niet echt een optie omdat je de brug over moet, en dat is een behoorlijke omweg. Een andere optie is om de middag nog te gaan winkelen.

We gaan uitchecken en laten onze bagage opslaan in het hotel. Daarna lopen we naar het Taksim plein, onderweg nog dubbend wat te doen. Op het Taksim plein vragen we om informatie bij het toeristenbureau. Daar wordt ons verteld dat we naar de moskee zeker 3 kwartier enkele reis bezig zijn, als het verkeer niet tegenzit tenminste. We moeten dan namelijk met de bus. We kunnen ook de metro, de veerboot en een taxi nemen, maar de veerboot gaat natuurlijk alleen op gezette tijden. Hoe we ook rekenen, het wordt een beetje krap met de tijd, en we durven het risico dat we onze vlucht missen niet echt te nemen. Dat vind ik wel vreselijk jammer. We kiezen er dan voor om te gaan winkelen. In Taksim en op de bazaar zijn we nu welk uitgekeken, dus gaan we naar een shopping maal: Kanyon. Die ligt 2 haltes verder met de metro dan de vorige mall waar we waren, en is rechtstreeks bereikbaar.

De shopping mall is mooi van architectuur, maar het aanbod van winkels is niet zo ons ding. Het is er vooral heel exclusief, en niet heel groot. We zijn dan ook binnen een uur uitgekeken. Dan valt Peter's oog op een sushi-restaurantje op de bovenste verdieping. Ik heb enorme honger, want ik heb nog niets gegeten vandaag, en Peter krijgt ook trek. Bovendien moeten we toch nog eten voordat we naar het vliegveld gaan, dit is dus een prima oplossing. Tegen sushi kunnen we sowieso niet echt gemakklijk nee zeggen, je kunt ons er 's nachts voor wakker maken.

En we hebben veel geluk, want het is overheerlijk. De menukaart is ook behoorlijk uitgebreid, de vis enorm vers en heel lekker. We smullen enorm! Dit kleine restaurantje, dat er eigenlijk uitziet als een eetcafé is veel beter dan het restaurant waar we eerder waren, vlakbij het hotel. Bovendien is het ook nog eens veel goedkoper. We eten er veel meer voor veel minder geld. Geen slechte deal dus.

Ondanks het lekkere eten heb ik toch wel even spijt dat we niet naar de moskee zijn gegaan. Het weer is namelijk helemaal opengetrokken, de grijze lucht is helemaal verdwenen en de mall viel erg tegen. Maar goed, daar kunnen we nu niets meer aan veranderen. Omdat we hier zijn uitgekeken, nemen we de metro terug naar Taksim en besluiten om nog even de Istaklal Cadessi aan te doen, de belangrijkste winkelstraat daar. Maar als we uitstappen zien we dat het enorm druk is, en veel mensen lopen met vlaggen en gedoe. Er is dus nog steeds iets merkbaar van de protesten van gisteren. We hebben weinig zin om ons daartussen te begeven, en dus besluiten we om dan maar iets vroeger naar het vliegveld te gaan.

Onderweg naar het hotel wijs ik Peter het vest dat ik mooi vind, maar eigenlijk te duur, en hij zegt dat ik het gewoon moet passen. Hij vind het ook leuk en hij vindt de prijs wel meevallen. We gaan dus nog maar even naar binnen. Eerst pas ik het vest in een andere kleur, omdat ze koraal kleur anders niet uit de etalage willen halen. Dan kom ik erachter dat de prijs van 199 TL geldt voor de hele set van harembroek, vest, shirt en sjaal. Dan valt de prijs eigenlijk nog wel mee. De broek zal ik niet heel veel dragen, maar de rest is wel de moeite waard. Ik besluit an toch om het ge kopen en ben er heel blij mee. Bij het afrekenen pingel ik natuurlijk nog even, ik krijg korting als ik cash betaal. Ik reken dan 180 TL af, dat is omgerekend nog geen €90. Ik reken voor het gemak altijd met een koers van €0,50 voor 1 TL, maar in werkelijkheid ligt dit nog een stuk lager. De valuta app op de iPhone geeft aan dat het ongeveer €80 is. Dat is toch geen slechte deal als je het vergelijkt met de prijzen in Nederland.

In het hotel pikken we daarna snel de koffers op en de concierge regelt een taxi voor ons. Hij wil ons eerst samen met een andere hotelgast in de taxi zetten, maar die mijnheer heeft daar net veel zin in en wil per sé alleen. Prima hoor! De chauffeur brengt ons in een recordtempo naar het vliegveld, hij rijdt alsof de binnenstad van Istanbul een formule-1 circuit is. Op wegen waar de maximale snelheid 40 of 60 is, rijdt hij met veel gemak 120 km/h. We kunnen er ook weinig van zeggen, want hij begrijpt er echt helemaal niets van. Of hij doet alsof, dat kan natuurlijk ook. Voordat we vertrekken hebben we al veel moeite om hem duidelijk te maken dat hij de airconditioning aan moet zetten en de ramen moet sluiten, want het is snikheet in de auto. Ik moet er een compleet toneelstukje voor opvoeren. Het snelle rijden ondergaan we dan maar lijdzaam, met een schietgebedje vanaf de achterbank.

Gelukkig komen we heelhuids aan op het vliegveld, het is nog behoorlijk vroeg ook. We vliegen pas om 20.40h en het is nu pas 18.20h. We hebben dus nog even wat tijd te "killen". Als we de vertrekhal van het vliegveld binnenlopen worden we verrast met alweer een veiligheidscontrole. Goh, denken we nog, dat doen ze op Istanbul wel handig. Dan heb je die alvast gehad! De hele bagage moet er namelijk doorheen. We vonden het eerder namelijk nogal opvallen dat de Turken echt geen logistieke routing-wonders zijn, maar deze oplossing vinden wij wel charmant. Later komen we erachter dat het toch minder logisch is, want voordat we naar de gate gaan moet de hele rimbam nog eens door de beveiliging. What's the point?

Als we zijn ingecheckt begeven we ons naar een klein restaurantje met gratis wifi, waar we ons installeren met een drankje en de iPad. We internetten wat, we lezen de mail en lezen de facebookberichtjes. Daarna doen we wat spelletjes. De tijd vliegt in elk geval voorbij, lang leve de iPad! Om 8 uur gaan we naar de gate -en moeten we dus opnieuw door de beveiliging- en installeren ons bij het nummer dat de borden aangeven: gate 105. Het is hier net als in Londen, de gates zijn pas kort tevoren bekend. De boardingtijd passeert, en zelfs de vertrektijd passeert. Pas om even over half 9 beginnen ze met boarden bij gate 105 en wij sluiten ook aan om in te stappen. Gelukkig zie ik nog op tijd dat dit vliegtuig niet naar Kayseri gaat, maar naar Antalya. Nou komen wij daar ook deze reis, maar wel pas over 5 dagen. De informatie op de borden is dus niet correct, we moeten bij gate 104 zijn. En gelijk breekt bij mij de paniek uit, want daar is nogal weinig activiteit te zien en ik ben bang dat we het vliegtuig gemist hebben. Pffffff, gelukkig is dat niet zo, er wordt op de borden een vertraging aangekondigd van 20 minuten.

We installeren ons weer in de wachtruimte en de vertraging loop langzaam verder op. Pas om 9 uur mogen we instappen, terwijl we eigenlijk om 20:40h zouden vertrekken. En als we eenmaal in het vliegtuig zitten, gebeurt er ook lange tijd niets. De piloot meldt op een gegeven moment dat we geen vertrektoestemming krijgen vanwege slecht weer. Balen! Uiteindelijk vertrekken we met 1,5 uur vertraging, ruim na de tijd waarop we eigenlijk zouden aankomen. Terwijl we in de wachtruimte zaten werd Peter ook gebeld door het hotel in Kayseri, ze wilden graag weten waar we bleven. De kamer was namelijk maar gegarandeerd tot 8 uur, fijn dus dat ze even bellen, hij wordt nu voor ons vastgehouden.

De vlucht zelf verloopt prima, de tijd vliegt weer om. We vermaken ons met lezen en spelletjes doen. Turkish Airlines is echt een maatschappij met goede service, want op deze vlucht van een uurtje krijgen we ook een maaltijd uitgereikt van een broodje, met wat komkommer en tomaat, en een bakje chocolademousse. Dat vind ik toch wel bijzonder voor zo'n korte vlucht.

Het vliegveld is Kayseri is wel heel klein. We komen ouderwets aan ergens in het midden van een grote baan, vanwaar we moeten lopen naar de aankomsthal met de 2 bagagebanden. Kayseri Airport heeft 4 hallen die samen nog veel kleiner zijn dat Maastricht Airport. Er zijn 2 vertrekhallen en 2 aankomsthallen, elk verdeeld in een domestic en international gedeelte. De koffers komen al snel van de band, en ook die van ons zijn er vlot. Daarna lopen we de vertrekhal uit, en we zien 3 verschillende autoverhuurbedrijven, maar geen Hertz. Dan komt er opeens een jongen op ons af met onze naam op een blaadje, we moeten met hem meelopen. De Hertz verhuurbalie zit namelijk in het internationale gedeelte.

Om daar te komen moet 1 van ons buiten blijven wachten met de koffers, de ander moet met de Hertzmedewerker mee naar binnen via de personeelsingang. Omdat de reservering is gemaakt op Peter's naam -hij zal het meest rijden- gaat hij mee naar binnen en ik blijf buiten wachten. Het duurt even, maar dan komt Peter naar buiten dat er iets niet in orde is. Hij heeft de reservering niet gemaakt, maar ik heb hem nog wel ingefluisterd waarop hij moet letten en wat hij ter plekke nog moet regelen. Het gaat hier in elk geval heel anders dan in Amerika.

We wisselen van plek, en ik ga mee naar binnen. De medewerker duwt mij een gelamineerd A4 in de handen met daarop de verzekeringen die mogelijk zijn, en de vertaling in het engels staat eronder. Hij spreekt heel slecht engels, ongelooflijk op zo'n plek eigenlijk. De omschrijving van deze verzekeringen lijkt in niets op wat ik bij de boeking heb afgesproken, ik moet namelijk nog de afkoop van het eigen risico regelen. Verder zegt hij dat de LIS niet is inbegrepen, terwijl dat volgens mij wel het geval is. Die afkoop begrijpt hij echter voor geen meter. Het is zo lastig om zoiets te regelen met iemand die alleen vloeiend Turks spreekt. Uiteindelijk rijden we gefrustreerd weg met onze huurauto zonder de afkoop en de LIS, en ik neem me voor om de volgende ochtend met Hertz in Nederland contact op te nemen.

Gelukkig is het hotel maar 10 minuten rijden, dat is bijna om de hoek, Met onze tom tom vinden we het snel. Het is al ruim 12 uur 's nachts geweest als we daar arriveren, en gelijk voelen we ons VIP's. De lichten in de lobby zijn al gedoofd, maar er blijken nog 3 medewerkers te zijn ie op ons wachten. We checken in en op de hotelkamer kruip ik nog even achter de laptop voor leuke dingen. Ik ben nu veel te opgefokt door het gedoe met de auto, slapen kan ik toch nog niet. We spreken in elk geval af om morgen niet heel vroeg op pad te gaan, maar lekker uit te slapen, dat hebben we wel verdiend. En daarna zien we wel verder! Nu eerst lekker slapen, het is namelijk al 2 uur. Welterusten!