Vrijdag 1 juni: De omgeving van Fethiye

Vandaag voelt als de laatste dag van onze vakantie, het einde is in zicht. Morgen staat al in het teken van de terugreis, we rijden dan terug naar Antalya om daar zondag heel vroeg het vliegtuig te kunnen halen. Met de rit naar Antalya zijn we een halve dag kwijt, en we weten uit ervaring dat we zo'n allerlaatste dag al helemaal in de thuisstemming zijn. Het is helemaal prima, we zijn eraan toe om weer huiswaarts te keren en onze lieve rakkers weer te knuffelen. We hebben ze toch wel gemist. Vooral met al die zwerfhonden in Turkije, het liefst laden we ze allemaal in een vliegtuig en nemen we ze mee.

We slapen vandaag weer een beetje uit, voor zover dat hier lukt. De warmte begint ons nu wel op te breken, we zijn moe en de verbranding speelt ons parten. De verbranding op mijn buik doet enorm zeer, volgens mij heb ik zelfs koorts, ik voel me echt niet lekker. De plek is echt vuurrood, en helemaal opgezwollen. Hij voelt ook ontzettend warm aan. Ik heb dan ook echt niet lekker geslapen. Het is even zoeken naar de kleding die ik het best kan dragen vandaag, want veel dingen doen extra zeer. In de verbandvoorraad vind ik een kompres voor brandwonden, en die besluit ik erop te doen met wat verband erover om het om z'n plaats te houden. Het voelt daarmee in elk geval wat beter.

Als we zijn aangekleed gaan we ontbijten, heerlijk op het dakterras van het hotel. Het uitzicht is er prachtig, wat zullen we al die prachtige uitzichten gaan missen. Nu nog even extra genieten dus. Het ontbijt is weer prima, een uitgebreid buffet en de mogelijkheid om eieren en pannenkoeken naar wens te laten klaarmaken. Van het broodbeleg in Turkije vind ik vooral de kaas en de jams erg lekker. Ik heb even moeten wennen aan de kaas, maar toch enkele heerlijke soorten ontdekt. De vleeswaren vind ik minder, maar daarvan ben ik ook in Nederland geen fan. Hier vind ik ze vooral zo onecht uitzien door alle rare kleuren. En uiteraard is de yoghurt hier heerlijk. De Turkse yoghurt koop ik in Nederland ook wel vaker, omdat hij zo heerlijk dik is, en veel lekkerder smaakt. Maar hij bevat ook meer dan gemiddeld vet. De Turkse keuken is overheerlijk, maar ze gebruiken wel veel vet en suiker, en dat zie je ook wel terug in de Turkse bevolking. Niet dat ik daar iets van mag zeggen natuurlijk, na deze vakantie mag ik zeker ook weer opnieuw aan de bak om aan mijn gewicht te werken. Maar nu genieten we nog even, het is tenslotte niet altijd vakantie.

Na het ontbijt vragen we het meisje aan de receptie om een routebeschrijving naar een aantal plekken, zoals onder andere de route naar de top van de Babadag berg. Volgens haar is het echter geen goed idee om die zelf te rijden vanwege de steile en zeer slechte weg, we kunnen beter in Ölüdeniz proberen een lift te krijgen in één van de jeeps van de paragliding aanbieders. Verder wijst ze ons de goede richting voor het strand van Ölüdeniz en het spookdorp Kayaköy.

Ondanks wegwerkzaamheden vinden we al snel de goede route. Als eerste zien we de afslag naar Kayaköy, het Griekse spookdorp. Na de Grieks-Turkse oorlog ergens begin vorige eeuw zijn de grieken uit dit dorp verdreven en sindsdien staat het leeg. Best een bizar gezicht. In het dorp kun je de verlaten huizen tegen de heuvel bekijken, maar we hebben geen zin om te klimmen in de hitte, zeker niet met onze verbrande huid. We vragen aan de poortwachter hoe we op de tegenovergelegen berg kunnen komen voor een mooi uitzicht, en rijden daarheen. Goed idee! Wat een leuk gezicht zo, en ook een heel stuk minder intensief. Als we terugrijden mist Peter een afslag en plots staan we op een andere plek in het dorp op een pleintje met een ander mooi uitzicht op de verlaten huizen. Zo kunnen we toch wat foto's maken met minimale inspanning. Zoals het bij ons past dus!







Daarna stappen we weer in de auto, op weg naar het strand passeren we het dorp Hisarönü. Op tripadvisor had ik gelezen dat dit het shopping walhalla is van deze omgeving, en het ziet er inderdaad best leuk uit, met een autoluw centrum en heel veel winkels en restaurants. Een goede plek om even te pauzeren en de benen te strekken. Het is even zoeken waar we kunnen parkeren, maar we vinden een plekje naast het kermisterrein dat nu nog gesloten is.

Aan het begin van onze slenterroute passeren we een beautysalon waar een pedicure wordt aangeboden. Ik informeer er even, het blijkt een Engelse eigenaresse te zijn en de prijs is heel laag. Mijn voeten kunnen het heel goed gebruiken, en zelfs aan het einde van de vakantie besluit ik er nog gebruik van te maken. Niet voor mijn plezier trouwens, want ik vind dat gepluk aan mijn lijf echt vreselijk. Peter neemt lekker plaats in een stoel voor de winkel, in de schaduw, met een kopje koffie. Hij vermaakt zich prima met een boeiend gesprek met de eigenaar van het naastgelegen makelaarskantoor, terwijl mijn voeten door de mangel gehaald worden. Ik mag wel plaatsnemen in de massagestoel tijdens de behandeling dat is dan wel lekker, maar het verzacht de "pijn" slechts gedeeltelijk. Ik ben blij als ze klaar zijn. Ik begrijp werkelijk niet dat mensen manicures en pedicures nemen voor hun plezier, het zijn voor mij net martelingen. Net als een schoonheidsbehandeling trouwens, mij niet gezien.

Maar eerlijk is eerlijk, mijn voeten voelen als herboren als ik weer naar buiten loop. We wandelen door de winkelstraatjes, maar er blijft niets aan onze vingers plakken. Het wordt wel duidelijk dat dit dorp echt een Engelse enclave is, we horen niets dan Engels om ons heen, en ook aan de blote lijven kun je dat merken. Veel bierbuiken met ontbloot bovenlijf, veel tatoeages en dames die er halfbloot rondwandelen. We zien zelfs tatoeageshops in de straten, een fenomeen dat we nog nauwelijks gezien hebben in Turkije, die hebben vast ook Engelse eigenaren. Ook zien we hier voor het eerst Chinese restaurants, bij bosjes, en restaurants die typisch Engels ontbijt aanbieden. Het is niet onze cup of tea, geef ons de typisch Turkse dorpjes maar, dat vinden we veel leuker.

Wel gaan we hier even eten, we zien een restaurantje met veel volk op het terras, dat moet wel goed zijn. Peter bestelt een kleine pizza, ik ga voor een pittabroodje met kip en sla, het smaakt ons prima. Op dit terras ook weer niets dan Engels om ons heen, en dat brengt me op het idee om hier even een apotheek op te zoeken. Daar zullen ze vast en zeker goed Engels spreken, en mij wellicht helpen met mijn brandplek. Het kompres en het verband blijven voor geen meter op hun plek zitten, en die heb ik er inmiddels ook afgehaald. Als we afgerekend hebben lopen we naar de auto en met de aanwijzingen van de eigenaar van het restaurant hebben we een apotheek snel gevonden.

Ik tref er inderdaad een eigenaresse die goed Engels spreekt. Ik leg haar mijn probleem uit, en ze wil het graag even zien. Ze is danig onder de indruk ervan, en zegt dat het wel heel ernstig is. Volgens haar is het duidelijk een "inflammation",  daar is ze van overtuigd. Een verbranding die ernstiger is dan een 2e graads, jemig zeg. Een ontsteking? Daar was ik me niet van bewust. Ze geeft me 2 smeerseltjes, één daarvan mag ik maximaal 3 keer per dag gebruiken, de ander zo vaak ik wil (om de pijn te verlichten). Daarnaast geeft ze tabletjes mee die ik 2 keer daags na het eten moet innemen, om de ontsteking te verminderen. Vanochtend had ik op internet ook al één en ander opgezocht over ernstige verbranding en de behandeling daarvan, en haar advies komt aardig overeen met wat ik had gelezen. Ik volg het dus maar op.

Omdat we niet echt juist geparkeerd staan rijden we eerst naar Ölüdeniz, dat is hier heel vlakbij. Als we de auto geparkeerd hebben smeer ik het spul op mijn buik en ik voel al meteen verlichting. Pfff.... dat is wel heel erg fijn. We staan vlakbij het beroemde strand geparkeerd en nemen even een kijkje in het dorp en het aangrenzende strand. We zijn echt geen strandmensen, en vinden er eigenlijk ook niet zoveel aan. Betalen om het strand op te mogen doen we niet, wat moeten we daar zoeken? Het beroemde uitzicht van dit traanvormige paradijs zie je op dit niveau toch niet. We zoeken een organisatie op waar ze paragliding aanbieden, en vragen of we met hun jeep naar boven kunnen meerijden. De paragliders vertrekken namelijk vanaf de berg Badabag, en ik heb ergens gelezen dat je daar een fantastisch uitzicht hebt. En dat is wel aan mij besteed. Maar het plan werkt niet, we mogen niet mee, ook niet tegen betaling. De busjes zitten vol met paragliders en de piloten. We worden verwezen naar de dolmus, die brengt je ook naar boven. En inderdaad, aan de overkant van de straat blijkt een dolmus verbinding te vertrekken naar de top van de berg. Maar wacht eens even? Als een dolmus, een doodgewoon busje, naar de top kan rijden, kunnen we dat toch zeker zelf ook wel? Volgens de Turk van de paraglidingorganisatie is dat een  eitje en heel goed te doen met een gewone personenwagen. Prima! Dat gaan we dus proberen.

We moeten dan weer terug rijden naar Hisarönü en daar ergens de afslag nemen naar de berg. Met behulp van een paar vriendelijke Turken die met handen en voeten uitleggen hoe we moeten rijden, vinden we na even zoeken de juiste weg. Die klimt inderdaad al snel naar boven. Het eerste deel is slecht, maar daarna is het redelijk goed te doen. In eerste instantie rijd je over een gravelweg door een bos, de afgronden zijn dus bekleed met bomen. Maar hoe hoger we komen, hoe schaarser de begroeiing. En op een gegeven moment houdt de begroeiing helemaal op. De weg wordt heel smal, er is geen vangrail en de bochten zijn niet gemarkeerd. Ik ben echt doodsbenauwd en zit met samengeknepen billen in de auto. Wat een held ben ik toch... Ik vind het echt dood- en doodeng. Maar we komen heelhuids boven aan en ik slaak een zucht van verlichting, ik kan weer ademhalen.



Het is er behoorlijk druk op de berg, met paragliders en hun begeleiders. Het ligt er vol met zeilen en enorme rugzakken, en er staan heel wat mensen te wachten tot ze kunnen vertrekken. Het is een bizar gezicht. Het uitzicht is teleurstellend, we zien helemaal niets. De top van de berg hangt in een grote wolk. Maar gelukkig verandert dat langzaam. Ik zie de wolk wegtrekken en er worden stukken blauwe lucht zichtbaar. Geduld siert de mens, het wachten wordt beloond, de lucht trekt weer helemaal open. Het uitzicht wordt dan echt adembenemend. Het traanvormige strand zie ik slechts gedeeltelijk, maar het uitzicht wordt helemaal goed gemaakt door het prachtige water met de talrijke eilandjes.





Het was de moeite waard. Mijn billen hebben zich ook weer kunnen ontspannen, en dus durf ik de rit naar beneden weer aan. Ik ben blij als ik weer beneden ben, en Peter ook. Het is toch wel vermoeiend zo'n bergrit met een gewone personenauto, over een gravelweg waar bovendien ook nog de nodige busjes passeren met een rotgang.



Het is inmiddels alweer 4 uur geweest en we besluiten terug te rijden naar het hotel. We trekken ons even terug op de hotelkamer om te relaxen. Peter doet een dutje en ik houd me even bezig op internet. Daarna kleed ik me om en wandelen we nog even de stad in. We moeten nog wat eten, dat doen we vandaag in de haven op aanraden van de hotelklerk. Het smaakt niet slecht, maar we hebben toch een klein beetje spijt dat we niet in het hotel gegeten hebben, dat was veel beter. Een klein gedeelte van onze vleesmaaltijd bewaren we voor een schattige zwerfhond die de wacht houdt bij ons tafeltje en ons met zulke lieve ogen aankijkt. Na het eten komt hij ook even een knuffeltje halen bij Peter, ik denk dat hij ons ook wilde bedanken.



Na het eten wandelen we het stadje in en slenteren nog even langs de winkels. We kopen allebei nog een nieuwe zonnebril, een "genuine fake" zoals hier vaak op de winkelruiten staat vermeld. Peter wilde graag een nieuwe voor in de auto, en mijn zonnebril is alweer kapot. Een goede reden trouwens om geen dure bril te kopen, want mijn bril leeft nooit heel lang met al dat fotograferen. Het onderhandelen met de Turkse eigenaar gaat gepaard met heel wat grappen, en dat maakt het wel extra gezellig. Leuk! Ook dat zullen we wel missen als we weer terug zijn in Nederland.



Verder blijft onze portemonnee gesloten vanavond, we houden het al snel voor gezien. Het is nog leuk om even over de vismarkt te lopen, maar daarna wandelen we terug naar het hotel. Op onze kamer vermaken we ons met een spelletje en het verslag en zo direct gaat het licht uit. Morgen eerst nog even uitslapen en dan maken we ons op voor de rit naar Antalya. Welterusten!