Zaterdag 26 mei: een relaxt dagje Antalya

Uitslapen was vandaag niet echt aan de orde, ik was al om kwart over 7 wakker vanochtend. Onze heel authentieke hotelkamer heeft maar liefst 6 ramen met houten jaloezieën die niet echt heel goed sluiten, en dus baadde onze kamer in het licht vanochtend. Als ik dan wakker word kan ik niet meer in slaap komen. Ik heb me dus met de laptop in de fauteuil geïnstalleerd en me geamuseerd met facebook, mail en de reacties op de weblog.

Toen ook Peter zich meldde hebben we ons klaargemaakt voor de dag, en zijn we gaan ontbijten. Het hotel heeft een buffet, maar minder uitgebreid dan we de afgelopen dagen zijn gewend. Toch hebben we smakelijk ontbeten. Daarna zijn we de oude stad in gewandeld. Bij een tapijtshop zag ik een vrouw met een weefgetouw bezig en dat trok mijn aandacht. Wat een prachtig vak is dat toch. Ik heb even gekeken hoe zij bezig was, en ik mocht ook foto's maken van haar. Ik mocht zelfs proberen om een knoop te leggen, maar daar heb ik me toch maar niet aan gewaagd. Het is mooi om te zien hoe zoiets gemaakt wordt. Het tapijt waaraan ze werkte was bijna klaar, en ze had er 2,5 maand aan gewerkt volgens de verkoper. Hij vertelde ons van alles over zijn winkel en zijn poging om ook tapijten te maken van kunstwerken, hij werkt daarvoor samen met een Duitse kunstenaar die moderne schilderijen maakt. Heel bijzonder! In zijn winkel verkoopt hij vooral traditionele tapijten uit heel Turkije. Elke streek in Turkije heeft zo zijn eigen patronen en stijl, we weten nu welke stijl uit Izmir komt en welke uit Kayseri, die laatste vind ik persoonlijk trouwens het mooist. Uiteraard werden we ook uitgenodigd voor een kopje Turkse thee, maar dat hebben we vriendelijk afgeslagen. We zijn niet voornemens om een tapijt te kopen, al heb ik er wel veel herinneringen aan. Mijn allerliefste oma had vroeger in huis ook heel veel traditionele tapijten, zelfs op de grote tafel in de achterkamer lag een tapijt, ik kan het nog helemaal voor me zien. Maar nu vind ik het vooral mooi om te kijken, niet om te hebben. Uiteraard konden we niet ontkomen aan een verkooppraatje en een poging om ons te overtuigen, maar gelukkig niet op een vervelende manier.



We vervolgden onze wandeling door de prachtige oude stad, met ultiem smalle steegjes en de heel mooie aankleding. Veel bloemen, mooie huizen en een prachtige bestrating, het doet heel luxueus aan. Al snel keken we uit op het smaragdgroene water en de kunstzinnig gevormde bergen aan de overzijde van de baai, wat een geweldig uitzicht. Nu begrijpen we ook waarom dit de Turquoise kust wordt genoemd, die naam heeft het met recht gekregen. We wandelden langs het water in de richting van de oude haven, waar we ook weer genoten van het uitzicht op de vissersbootjes en de grote toeristische boten. Jammer genoeg lag de haven bijna helemaal overhoop, ze zijn het helemaal opnieuw aan het bestraten, en dat gaat uiteraard op de Turkse manier. Dat betekent dus dat alles tegelijk open ligt, terwijl er op minstens 8 verschillende plekken wordt gewerkt, zodat je nergens kunt lopen zonder cement aan je schoenen te krijgen. Alternatieve looproutes zijn er niet, je loopt gewoon tussen de werklui door. En opruimen tussendoor? Nee joh, dat is nergens voor nodig. Het is gewoon een grote chaotische puinhoop. Maar het heeft ook wel zijn charmes, het hoort gewoon bij het land. Terwijl we ons een weg banen tussen de bergen zand en cement en langs de bouwvakkers, werden we natuurlijk om de 2 meter aangesproken door een schipper van zo'n toeristisch gevaarte om een boottocht te maken. Maar dat is niet aan ons besteed. Peter is geen fan van boottochten, en als we er nog één maken, doen we dat in Kas, naar het eiland Kekova met de ondergelopen romeinse stad. Dat lijkt me veel bijzonderder dan een of andere waterval die in zee uitkomt, of een tochtje langs de grote resorthotels.





Na het wandelingetje in de haven klimmen we weer naar boven via een trap, en halverwege wordt Peter in de val gelokt door een verkoper van ronde Turkse pretzel-achtige broodjes. Hij krijgt er twee uitgereikt voor ons allebei, en hoewel hij eerst weigert blijft de verkoper aandringen. Dan neemt hij ze aan, en moet er natuurlijk betaald worden. Niet veel hoor, en eigenlijk wilden we ze al langer proberen, maar toch moeten we wel lachten om de Turkse charmante opdringerigheid en de grote voeten van Peter die er netjes in trapt.

Eenmaal boven genieten we nog even van het mooie uitzicht op de baai en de haven en dan wandelen we naar een terrasje om even uit te puffen en iets te drinken. Daarna wandelen we over de grote winkelstraat die rond de oude stad ligt naar de andere bezienswaardigheden, en uiteraard wordt er tussendoor geshopt. Als eerste slaagt Peter voor leuke shirts. Op het tweede shirt wordt 30% korting gegeven, maar helaas is dat er niet meer in zijn maat. Er wordt gebeld naar een andere vestiging, en dan blijkt er nog één te zijn vlakbij. We krijgen een looproute mee en gaan daar het shirt met de verkeerde maat omruilen voor de goede. Omgerekend heeft hij nu 2 ontzettend leuke shirts, of beter gezegd een hemd met korte mouwen, voor nog geen €36.



Dan zien we ook nog een kleine bazaar, en natuurlijk gaan we daar ook even kijken. Als we de markt oplopen, worden we gelijk belaagd door verschillende verkopers. Ik doe als een kind de handen over mijn oren en loop door, daar moeten de verkopers wel om lachen. We kopen er nog een mooie sjaal en kruiden voor kebab en köfte. Dat wordt heerlijk kokkerellen thuis!

In een klein boetiekje met grote maten vind ik ook een heerlijk shirt voor weinig geld, heerlijk wijd met wijde mouwen, en aansluitend rond de heupen. Ik koop het in 2 kleuren omdat het zo lekker zit. Daar ga ik wel plezier van hebben. Omgerekend betaal ik er nog geen €50 voor, en het is een heel mooie kwaliteit.

En Peter heeft ook eindelijk geluk met zijn adidas schoenen, hij vindt in de adidas winkel nu toch nog de goede maat. In elke winkel hebben we nog kunnen onderhandelen over de prijs, al lukt het bij de Adidas winkel alleen als we contant betalen. Daar hoef je in Nederland niet om te komen. Wat schoenen betreft merken we dat onze grote maten niet zo ruim voorhanden zijn als in Nederland, sommige dameswinkels verkopen niet eens groter dan maat 40.

Dan zijn we wel uitgewinkeld, en de belangrijkste bezienswaardigheden hebben we ook wel gezien, al hebben we niets van binnen bekeken. Mijn voeten beginnen weer vervelend te doen en dus zijn we toe aan een pauze en we hebben honger. Bij de Poort van Hadrianus lopen we weer de oude stad in, en dan vinden we al snel een terrasje met heerlijke stoelen om even te relaxen, en ook het menu ziet er prima uit Het is een Italiaans restaurant en dat is weer even iets anders. Als voorgerecht bestelt Peter weer zo'n loempia-achtig geval (ze noemen het in het Engels een pastry) en ik ga voor de mozzerella met tomaat. Als hoofdgerecht neemt Peter de carpaccio en ik ga voor een spaghettig bolognaise. Soms kan heel eenvoudig ook heel lekker zijn. Door de kleine gerechtjes is er ook nog plek voor een toetje, we kiezen gefrituurd ijs en een fruitschotel met ijs. En dat alles wordt weggespoeld met frozen daiquiries en een lekker koude fles water. Nou, als dat geen vakantie is, weet ik het ook niet meer. We houden het maar liefst bijna 2 uur uit op het heerlijke en rustige terras, en kletsen intussen wat met de eigenaar.



Om half 5 lopen we terug naar het hotel, dat is maar liefst 150 meter. Daar gooien we de tassen op onze kamer, en ploffen vervolgens neer op de ligbedden bij het zwembad, in de schaduw, met de laptop, de iPad en de e-reader onder handbereik. Even relaxen. En dat lukt prima! Het is happy hour, en dus drinkt Peter een Turks biertje zonder alcohol, en ik ga verder met een cocktail van verschillende soorten fruit en allerlei lekkers. Dat gaat er prima in.

Na een uurtje moeten we het veld ruimen, de binnentuin om het zwembad verandert in een dinerzaal. We verhuizen dan naar de bovenverdieping van het hotel, op de lekkere zitbank bij de enorme schuifdeuren. Hier zitten we heerlijk rustig, terwijl we kunnen genieten van het pianospel in de binnentuin. Met wat blikjes drinken en een zak chips onder handbereik vermaken we ons de hele avond met facebook, een spelletje, het verslag en wat mail. Heerlijk relaxt dus!



Het is nu bijna 9 uur, we gaan zo nog even op pad voor wat drank -dat is maar liefst 100m lopen- en duiken dan weer de bank op, lekker niets doen!