Woensdag 23 mei: Mooi Cappadocië

Na de lange dag van gisteren slapen we vandaag heerlijk uit, daar zijn we wel aan toe. Het is tenslotte ook vakantie, nietwaar. Ik ben pas wakker om 9 uur, Peter is dan nog in diepe rust. Ik kruip vanzelfsprekend eerst even achter de laptop voor mail en facebook, daarna ga ik tutten op de badkamer. Intussen komt ook Peter weer langzaam in het land der ontwaakten.

Om half 11 gaan we ontbijten, wat heerlijk dat het ontbijt hier nog zo laat kan. In de meeste hotels minimaal tot half 11, hier zelfs tot 11 uur. Buiten op het terras peuzelen we het lekker terwijl we genieten van het dorpse uitzicht. Heerlijk! Daarna neem ik met de manager onze planning voor vandaag door, en ik vraag haar wat advies. Eigenlijk stond Ihlara vallei op de planning, maar dat lijkt ons nu geen goed idee met mijn benen en voeten. Het gaat met de blaren weliswaar beter, maar mijn been doet nog steeds veel pijn. In de Ihlara vallei moet je minstens 360 trappen af en later natuurlijk weer omhoog, en 720 trappen vind ik nu wat teveel van het goede. Dat zijn maar liefst 15 flatverdiepingen af en op. Ook het bezoek aan een ondergrondse stad stond op de planning, dat ligt op de route ernaar toe. Ook dat parkeren we even, omdat ik niet eens weet of ik dat wel aandurf met mijn claustrofobische neiging. Maar wat gaan we dan wel doen? Samen met haar werk ik een leuk programma uit.

Om half 12 gaan we eindelijk op pad. We beginnen met Love Valley op verschillende kaarten ook wel Honey Valley genoemd. Deze naam komt vooral van de vorm van de rotsen hier, ze zien er uit als een fallus. Grappig! In het noorden van deze vallei is ook een deel van de film Star Wars opgnomen wist de hotelmanager mij te vertellen, leuk! Peter is een groot fan van die films.

We rijden eerst de rim langs de vallei voor prachtige uitzichten en vergezichten. Als we in de vallei kijken zien we ook waar het best met de auto erin kunnen rijden. We zijn niet helemaal alleen hier, maar we zien wel maar heel weinig mensen. In elk geval geen busladingen vol. Heerlijk! Als we genoten hebben van het uitzicht rijden we weer terug naar beneden en nemen de afslag naar de vallei, over een zandweg. We rijden zo ver mogelijk en parkeren de auto dan onder een boom. We bevinden ons nu tussen de hoge rotsen en we wandelen wat door de omgeving. Onder een afdakje zien we een paar bankstellen staan, met daarachter een gepimpt hippiebusje en wat doeken voor schaduw. Er is nu niemand aanwezig, maar het is wel een heel grappig gezicht.







Als we hier zijn uitgekeken rijden we naar Cavusin. Hier wandelen we door het dorpje en we bekijken de gigantische kerk in de rotsen van onderaf. Het blijft indrukwekkend! Het weer is ook weer fantastisch vandaag, met 25 graden en veel zon kunnen kan de dag al niet stuk. We hebben echt enorme mazzel, want vorige week zag het er helemaal niet zo mooi uit in Turkije. Na de dorpswandeling nestelt Peter zich op een terrasje en ik duik een souvenirwinkel in. In die winkel verkopen ze echt prachtige sjaals van 100% kasjmier en 100% zijde, en ook enkele mixstoffen. De verkoper toont me ook een kasjmier sjaal die door zijn moeder helemaal met zijde is geborduurd, het is een prachtig handwerk. Zo ontzettend mooi! Hij vertelt dat zij er 2 weken continu aan werkt en dat vertaalt zich uiteraard ook in de prijs. Ze kosten €200 per stuk –de souvenirs zijn hier geprijst in euro’s inderdaad– en dus laat ik het bij bewondering. Uiteindelijk koop ik wel 2 andere sjaals, 1 van zijde en 1 van kasjmier. Ze kosten elk €40 per stuk, maar na het onderhandelen betaal ik voor beiden samen €50. Ik ben er heel blij mee.

Dat handwerk vind ik wel heel bijzonder hier in Turkije, het is ongelooflijk welke prachtige dingen er gemaakt worden. In Göreme hebben we ook verschillende vrouwen met een weefgetouw in de weer gezien om tapijten en tafelkleden te maken. Om zulke patronen uit je hoofd te kunnen maken, met de meest fantastische kleurcombinaties, moet je toch beslist niet dom zijn. Ik heb er veel respect voor.



Na een gezellig praatje met de vriendelijke verkoper van mijn sjaals, wiens broer in Den Haag blijkt te wonen, voeg ik me bij Peter op het terras. Ik drink een vers geperste jus d’orange van 2 verschillende soorten sinaasappels: een gewone en een bloedsinaasappel. Erg lekker! Het is wel grappig om te zien hoe hier nog met zo’n ouderwetse middelen zo’n lekkere dingen gemaakt worden. Die sinaasappelpersen komen uit de Middeleeuwen bijvoorbeeld, maar ze doen hier nog uitstekend dienst. Als we betalen krijgen we een heerlijke lotion aangeboden om onze handen op te frissen en die ruikt heerlijk. Wat een luxe, en zo’n contrast ook met zoveel andere dingen. We zullen onze handen nog de hele dag ruiken.

We stappen weer in de auto en rijden naar Rose Valley. De landkaartjes hier zijn ontzettend onduidelijk en zeker niet op schaal, de meeste plekken staan ook niet aangeduid met borden langs de route. Vaak is het dus even zoeken geblazen, en zo ook nu. We parkeren de auto ergens en gaan aan de wandel, maar we vinden niet echt de mooie plekjes. Dan zoeken we het een stuk verderop, en daar is het een stuk mooier. Het blijft een schitterende omgeving hier.





Als we zijn uitgewandeld is het alweer 3 uur ’s middags en we besluiten alsnog naar Kaymakli te rijden, een ondergrondse stad op een half uurtje rijden hier vandaan. Onderweg worden we weer getrakteerd op een variatie aan landschappen. We vinden het met gemak en via een straat van souvenirkraampjes worden we naar de ingang geloodst. We worden er aangesproken door verschillende gidsen die ons proberen te overtuigen gebruik te maken van hun diensten, maar we besluiten eerst op eigen houtje te proberen.

Ik ben nog geen 5 minuten binnen of ik krijg het al spaans benauwd, het klamme zweet breekt me uit aan alle kanten. En bij het idee dat ik door die enge, smalle gangen en ruimtes nog 3 of 4 verdiepingen moet afdalen, over krappe trappen en met filevorming door de vele groepen, krijg ik het zo mogelijk nog warmer. Dat ga ik echt niet doen! Peter slaakt een zucht van verlichting, want hij vond het ook wel allemaal heel krap, en moet contant bukken met zijn lengte, een houding die hem geen goed doet. We gaan dan ook maar weer snel naar buiten. Misschien wel jammer van het geld, maar we zien het maar als een sponsoring.

We stappen weer in de auto en besluiten naar Uchisar te rijden, via binnendoorweggetjes over het platteland. In Uchisar maken we een wandeling om de hoge rots heen, waarin vroeger het hele dorp woonde en dat nu geopend is voor bezichtiging. We vinden het wel voldoende om het van buiten te zien. We genieten van het bijzondere uitzicht en het prachtige landschap om ons heen. Het dorpje zelf is ook heel charmant en schattig. Ik heb een tip voor een restaurantje, en aangezien we inmiddels wel honger hebben gekregen zoeken we dat op. Het is echter nog niet geopend, en een ander restaurant in de buurt ook niet. Daarop besluiten we terug te rijden naar Göreme.





We parkeren de auto bij ons hotel en nadat we ons even hebben opgefrist lopen we het stadje in. We zoeken de pinautomaat op omdat ik morgen Euro’s nodig heb voor de ballonvaart. Ook plussen we onze cash voorraad in Lira’s, die vliegen er hard doorheen hier. Het is in Turkije nog niet overal mogelijk om met de pinpas te betalen, vaak lukt het niet, een enkele keer wel. Creditcard wordt niet overal gewaardeerd, de Turken hebben liever cash. Dat levert vaak ook een extra korting op, en als zuinige Nederlanders hebben we daar wel oren naar.

Daarna lopen we naar Alaturca, een restaurant-tip uit de Rough Guide. We nestelen ons op het terras boven met uitzicht op het stadje. Als voorgerecht bestellen we een soort loempia met pastrami, en gevulde champignons. Als hoofdgerecht kiest Peter de mixed grill en ik ga voor de köfte. Het smaak prima, al hebben we al beter gegeten.

Als afsluiting wandelen we nog even door het stadje, langs de winkeltjes. Hoewel Göreme erg toeristisch is, vinden we het wel heel gezellig hier. Het is een beetje de tegenhanger van Moab in Utah. Lekker centraal en middenin het prachtige landschap, veel restaurantjes en winkeltjes, en vooral veel vakantiegangers. Bij een juwelier zie ik verschillende mooie zilveren sierradensets liggen in de etalage, het zijn combinaties van oorbellen, ring en een hanger voor een ketting. We lopen naar binnen om verschillende aan te proberen en natuurlijk vind ik de zwaarste set het mooist. Goud en zilver zijn hier op gewicht geprijsd. Na een onderhandeling over de prijs kopen we de set die we het mooist vinden staan. Ik had er misschien nog wel meer uit kunnen halen, maar ik ben tevreden over de prijs die we betaald hebben. En ik ben er heel blij mee, de set is echt prachtig! De ring moet nog even op maat gemaakt worden, maar dat duurt slechts een half uurtje.

We wandelen de berg weer op naar ons hotel, ik werk wat aan het verslag en Peter doet een spelletje. Daarna ga ik mijn ring ophalen en ik spring onder de douche. Voor mij gaat het licht vandaag vroeg uit, want de wekker gaat morgen wel heel vroeg vanwege de ballonvaart.