Vrijdag 25 mei: dwars door de bergen naar Antalya

Na een heerlijke nacht in dit fantastische en luxe Hilton hotel slapen we vandaag weer lekker uit. Het vroege ballonavontuur van gisteren heeft me veel energie gekost, ik moet echt even bijtanken. En Peter kan zijn hart ophalen op dit lekkere bed. Het is al 9 uur geweest als ik de ogen open, en als eerste lees ik even de berichten op de laptop. We hebben een belangrijk bericht gekregen van Spirit, de pleegzorgorganisatie uit Amsterdam, met de onderzoeksrapportage over de opvang die we deze zomer willen doen. Deze rapportage wordt maandag besproken en dus moeten we even reageren met onze bevindingen. Dat kost natuurlijk even tijd. Ik lees het alvast en noteer mijn op- en aanmerkingen, daarna wordt ook Peter langzaam wakker. In de badkamer neem ik vandaag uitgebreid de tijd, terwijl Peter zich ook even over de rapportage buigt. Daarna mail ik onze reactie en pakken we onze bagage weer in.

Als we uitgecheckt zijn installeren we ons in de auto voor een lange rijdag naar de kust. We hebben zo'n 350km te overbruggen vandaag, en volgens de navigatie doen we daar zo'n 5 uurtjes over.Ik heb de laptop erbij om onderweg nog wat aan het verslag te kunnen werken, de kaart is onder handbereik, en de reisgids ook. Daarna gaan we op pad, het is dan al 11 uur geweest.

We rijden eerst een flink stuk de stad uit, en ik bel even met het thuisfront. Ik mis de hondjes ontzettend, en wil graag even horen hoe het met ze gaat. Ik merk dat ik vandaag een beetje een reisdip heb, ik zou het niet heel erg vinden als ik naar huis zou gaan. Het niet hevig hoor, en het gaat vast ook wel weer over. Ik vermoed dat het komt door de vele hoogtepunten die elkaar hebben opgevolgd tijdens het eerste deel van de reis, Istanbul en Cappadocië stonden heel hoog op mijn verlanglijstje voor een lange tijd, en die heb ik nu allebei gezien. De komende week gaan we vooral relaxen en ook nog wel mooie dingen zien, maar dat is voor mijn gevoel toch anders. Ik reis ontzettend graag, en ik zie heel graag nieuwe dingen, maar altijd tijdens de reizen heb ik wel zo'n moment waarop ik even een kort moment van heimwee heb. Gelukkig kan ik erop vertrouwen dat het goed komt.

Als we een heel stuk op weg zijn maken we de eerste stop bij een tankstation. We hebben niet ontbeten vandaag, en willen even wat auto-food inslaan. Als we uitstappen merken we pas hoe koud het is. De temperatuurmeter in de auto geeft aan dat het 18 graden is, maar dat voelt beslist niet zo. Ongemerkt zijn we al een heel stuk de hoogte in gegaan, al hebben we nog niet echt het gevoel in de bergen te zitten, maar we zien ze wel heel dichtbij komen. Er staat een stevige en koude wind. We laten de auto voltanken, en in de shop slaan we chips en ander lekkers in om vandaag mee te bivakkeren in de auto. Geen gezond ontbijt en geen gezonde lunch vandaag. We doen het niet vaak, maar soms hoort het er even bij. De medewerkers van het tankstation hebben dit volgens mij nog niet eerder meegemaakt, getuige hun gegniffel achter de kassa. Ik voel me hier trouwens niet echt op mijn gemak, ze zijn hier duidelijk geen toeristen gewend. Als Peter even naar het toilet is, voel ik 4 ogen branden op mijn lijf, ik word van top tot teen gadegeslagen, en dat bezorgt me kippenvel. Brrrr....

Onderweg veranderde het landschap langzaam van heel groen en heuvelachtig naar een rotsachtige heuvellandschap met veel bruin en oranje. Helaas heb ik geen foto's gemaakt, daar heb ik nu achteraf wel een beetje spijt van. Het uitzicht op de bergen is spectaculair mooi, de toppen zijn verstopt in een grijs wolkendek, maar bij ons schijnt nog de zon. Dat duurt echter niet lang, want als we beginnen te klimmen gaat het langzaam regenen en ook duiken we in de wolken, wat af en toe aardig wat mist oplevert.

De rijstijl van de Turken is hier echt waanzinnig en idioot, het is geen pretje om hier te rijden, vooral niet met deze omstandigheden. We vragen ons af waar die gezellige, vriendelijke, aardige en gastvrije Turken toch blijven als ze in de auto stappen, het worden dan gewoon andere mensen. Zo ongeduldig en ongedurig, en zonder enkel inzicht in het verkeer. We worden regelmatig ingehaald op stukken waar het echt niet verantwoord is. Peter rijdt aardig met het verkeer mee, en dat betekent dus veel te hard. Een groot gedeelte van de route naar de bergen is 4-baans, en daar mag je officieel maar 50. Peter rijdt er echter 100 en hij wordt om de haverklap ingehaald door roekeloze chauffeurs. Ze halen in vlak voor een bocht zonder elk zicht op tegenliggers, het lijkt wel of ze levensmoe zijn.

Eenmaal in de bergen is dat helemaal vreselijk, want ze brengen met hun rijstijl niet alleen zichzelf in gevaar, maar ons ook. Nu zijn de wegmarkeringen wel erg onduidelijk, en draagt het zeker niet bij aan de veiligheid, maar de Turkse chauffeurs zoeken de grenzen wel enorm op. In de bergen zijn grote stukken van de route 3-baans. De middelste baan is steeds voor het klimmende verkeer, maar het dalende verkeer denkt daar anders over. Zo komt je dus bij het inhalen van een vrachtwagen op een klim naar de top een bus tegemoet op de middelste baan. Ongelooflijk! We durven nauwelijks nog de middelste baan te gebruiken, alleen daar waar we voldoende zicht hebben doen we dat.

Als we een heel stuk in de bergen zitten heeft Peter even behoefte aan een koffiepauze en we stoppen bij een wegrestaurant. Het is er maar liefst 7 graden. Brrrrrrr. In Konya was het vanochtend 21 graden, dat is dus een behoorlijk verschil. Gelukkig is het binnen lekker warm. Na een half uurtje rijden we weer verder en langzaam gaan we weer dalen. Het wordt weer iets warmer en ook de zon zien we weer terug. Het is een prachtige route, al heb ik er dus geen aandenken aan in de vorm van foto's.

Als we de bergketen bijna hebben bedwongen zien we het blauwe water van de kust verschijnen aan de horizon. Een mooi gezicht! De zon schijnt hier weer volop en de temperatuur is geklommen naar 25 graden. We hebben de route een stuk sneller afgelegd dan de planning van google maps, we bereiken Aspendos al na iets meer dan 3 uur zuivere reistijd, dat is bijna een uur tijdwinst. In Aspendos is onze eerste toeristische stop gepland van vandaag. Als we er bijna zijn gaat opeens mijn zonnebril stuk, ik ben een schroefje kwijt het het scharnier. Dat is lastig, want ik kan niet zonder. We stoppen bij een of andere toeristische tent, maar wat ze daar verkopen mag niet eens de naam zonnebril dragen als je het mij vraagt. We duiken vanavond maar even ergens een shopping mall in, dan kan ik vast wel iets vinden. Nu probeer ik het provisorisch maar even op te lossen.

Bij Aspendos parkeren we de auto en we kopen kaartjes voor dit Romeinse theater. Het is nog bijna volledig intact gebleven, en ik heb gelezen dat er zelfs nog opvoeringen worden gehouden van opera's. De akoestiek schijnt er heel goed te zijn. Het is in elk geval heel indrukwekkend om te zien, en heel bijzonder dat het nog zo bewaard is gebleven. In het theater lopen verschillende Turken in de zogenaamde Romeinse kleding en ze proberen je te verleiden met ze op de foto te gaan. Allemaal zijn ze onder de indruk van mijn foto-uitrusting en ik laat ze in de waan dat ik professioneel fotograaf ben, dat scheelt wat verkooppraatjes.

Als we dit immense gebouw op ons hebben laten inwerken, gaan we buitenom nog even kijken naar de andere Romeinse resten, maar dat blijkt een flinke klim tegen de heuvel. Noem ons gerust cultuurbarbaren, maar daar hebben we weinig zin in. We proberen het stukje, maar geven het al snel op. Wel kopen we een ijsje om even af te koelen, en in de schaduw van de bomen peuzelen we dat lekker op.





Dan gaan we verder op weg naar ons hotel, volgens de navigatie nog zo'n 3 kwartier rijden. Ook hier in Antalya kun je aan het verkeer merken dat je weer in een grote stad bent. Er wordt getoeterd, en regels gelden niet voor de Turken. Net als de rode verkeerslichten, de eerste 5 tellen kun je nog gewoon doorrijden. Ook wordt de weg opnieuw ingedeeld, in plaats van 3 of 4 rijbanen in 1 richting, maken de Turken er gerust een baan bij. Met een beetje passen en meten past dat prima. Gelukkig is Peter niet zo snel onder de indruk in het verkeer, en hij redt zich prima hier, maar het blijft wel een ervaring.

Onderweg stoppen we nog even bij een bank om onze voorraad Lira's aan te vullen uit de automaat. We merken dat in toeristische gebieden graag Euro's worden geaccepteerd, maar de koers is vaak wel heel slecht. We houden het dus maar zoveel mogelijk op Lira's. Ook komen we op de route langs het vliegveld en daartegenover ligt een outletcentrum. Daar gaan we even kijken voor een zonnebril. Het centrum is niet veel bijzonders, en in onze ogen ook niet echt een outlet. We herkennen veel winkels uit de gewone malls met precies hetzelfde aanbod. Alleen de bekende merken die je ook in Amerikaanse outlets tegenkomt hanteren het outletprincipe, zoals Nike en Adidas, met veel goedkopere prijzen en ander aanbod. Ik slaag er voor een zonnebril, en ook voor een paar teenslippers. Mijn witte comfortabele teenslippers zijn ook vandaag kapot gegaan, en mijn voorraad schoenen die ik nog kan dragen met mijn blaren dunt aardig uit. We moeten maar niet meer zoveel lopen de komende week.

Als we uitgewinkeld zijn gaan we verder op pad naar het hotel, dat zich weer niet gemakkelijk laat vinden. We zitten middenin het oude deel van de stad, Kaleici, en daar moet je zelfs via een slagboom binnenrijden. Wat daarvan het nut is weten we eigenlijk niet, want het bonnetje kunnen we daarna weggooien. Als we een Turk vragen waar het hotel is, stapt er iemand in onze auto om ons de weg te wijzen, en hij loodst ons snel naar de juiste plek. Wat een doolhof hier! Als we er zijn wil hij graag ons kleingeld overnemen, en dat geven we hem graag.

Van het hotel snelt er gelijk iemand op ons af om de koffers aan te nemen. We checken in en we worden naar onze kamers gebracht. Het hotel ziet er leuk uit, het is een heel authentiek gebouw en ook onze kamer is prima in orde. Ik vind het alleen ergerlijk dat het internet alleen maar werkt in de tuin van het complex, dat tevens dienst doet als restaurant. Als we op de kamer dan ook nog een briefje vinden dat het om hygiënische redenen niet is toegestaan om zelf meegenomen eten en drinken te nuttigen op de kamer begrijpen we het probleem wel enigszins. Er is namelijk wel een minibar, en in het restaurant is er natuurlijk bediening. Ze proberen er gewoon een slaatje uit te slaan. Voor mij haalt dat de charme wel enigszins weg. Uiteraard houden we ons er niet aan, we gaan in de nabijgelegen market even wat drinken inkopen voor op onze kamer, ze moeten niet proberen om daar moeilijk over te doen. Dat internet vind ik ook irritant, want er is wel een verbinding op onze kamer, alleen krijgen we daarvan niet het wachtwoord. We krijgen alleen het wachtwoord van de verbinding in de tuin, en die doet het niet op onze kamer. Gelukkig hebben we in de gang voor de deur naar onze kamer wel verbinding, en daar staat ook een zitje waar we af en toe even kunnen bivakkeren.



We eten vanavond in het hotel, dat vinden we lekker gemakkelijk. We hebben weinig zin om nog de stad in te gaan. Het regent heel zachtjes, en we zijn moe. Het hotel heeft een buffet waarvan we gebruik maken. Vooral de groentes en salades vind ik ontzettend lekker, het vlees valt enorm tegen, ze hebben alleen maar kipkluifjes. Voor mij is dat niet zo erg, ik vermaak me wel op vegetarische wijze, maar onze carnivoor Peter heeft er meer moeite mee. De rest van de avond vermaken we ons op de hotelkamer met het verslag, een spelletje en wat telefoontjes. Vroeg slapen zit er hier toch niet in, want er is behoorlijk wat lawaai om ons heen. Maar dat is ook niet zo erg, als we echt moe zijn slapen we daar wel doorheen. Het is ongeveer 12 uur als het licht weer uitgaat.